Κεντρικό άρθρο (φ.23)

Όλες οι δυνάμεις στη μάχη για την οργάνωση της εργατικής πάλης


-αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις

-κάτω τα χέρια από τα αποθεματικά των ταμείων και τα ΒΑΕ

-απόκρουση των αστικών ιδεολογημάτων

-την κρίση να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες


Ο καπιταλισμός ΔΕΝ εξανθρωπίζεται, ανατρέπεται

Η εργατική τάξη έχει ήδη νιώσει τις συνέπειες της κρίσης. Η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, οι αυξήσεις στις δόσεις των δανείων, οι πενιχρές αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων, έχουν γονατίσει τα εργατικά νοικοκυριά.

Αυξήσεις – ψίχουλα στους μισθωτούς του δημοσίου, κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων στις ΔΕΚΟ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Την ίδια στιγμή, βρίσκονται 28 δις. Ευρώ για να χαριστούν στις τράπεζες, ενώ δίνεται γενναία αύξηση στα κονδύλια για εξοπλισμούς.

Οι σφιχτοί προϋπολογισμοί λοιπόν μπορούν να μην είναι και τόσο σφιχτοί και τα «σύμφωνα σταθερότητας» μπορούν να γίνονται λάστιχο, όταν πρόκειται για τους καπιταλιστές. Η επίδειξη πυγμής, η σκληρή στάση και οι κορώνες της κυβέρνησης ότι δεν υποτάσσεται σε συμφέροντα, είναι μόνο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.


Ένοχος ο καπιταλισμός

Η σημερινή καπιταλιστική κρίση, δεν οφείλεται σε κάποια λάθος διαχείριση, ούτε σε κάποιες ακρότητες που μπορούν να συμμαζευτούν με μια διαφορετική πολιτική. Δεν υπάρχει τρόπος να λειτουργήσει ο καπιταλισμός ομαλά στο διηνεκές, οι οικονομικές κρίσεις τον συνόδευαν από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και θα συνεχίσουν να τον συνοδεύουν για όσο ακόμα θα υπάρχει.

Μοναδική οριστική διέξοδος από τα δεινά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι η επαναστατική λύση, με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το τσάκισμα του αστικού κράτους, τον κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή, την εργατική εξουσία.

Η αντίληψη που πλασάρουν διάφορες τάσεις της σοσιαλδημοκρατίας και που ισχυρίζεται ότι η ευθύνη βρίσκεται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, δηλαδή σε μια συγκεκριμένη πολιτική διαχείρισης του συστήματος, είναι μονόπλευρη και εξαιρετικά ανεπαρκής. Αγνοεί τις εγγενείς αντιφάσεις του συστήματος, κλείνει τα μάτια στον αντικειμενικό χαρακτήρα των οικονομικών κρίσεων. Είναι σε τελική ανάλυση αποπροσανατολιστική, επιδιώκει να εγκλωβίσει την εργατική συνείδηση στην αυταπάτη ενός εύρυθμου καπιταλισμού με κοινωνικό πρόσωπο.


Αγωνιστική εγρήγορση

Το παραπέρα βάθεμα της κρίσης και οι συνέπειες στη ζωή της εργατικής τάξης, βρίσκουν το εργατικό κίνημα ιδεολογικά αφοπλισμένο κάτω από την ηγεμονία της αστικής επιρροής. Η γνώση του σημερινού συσχετισμού και η αναγνώριση των δυσκολιών της πάλης ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, δεν πρέπει να οδηγήσουν σε αδράνεια τις δυνάμεις που θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε διαφορετική κατεύθυνση.

Πρέπει άμεσα τα σωματεία και οι παρατάξεις που κινούνται σε αγωνιστική – ταξική κατεύθυνση να θέσουν το θέμα της κρίσης, να αναδείξουν την αντίφαση ανάμεσα στον πλούτο που απλόχερα μοιράζεται στους κεφαλαιοκράτες και την πολιτική λιτότητας για τους εργαζόμενους, να προβάλουν τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.

Η πίεση των καθημερινών αναγκών και η αίσθηση αδυναμίας που δημιουργούν οι αλλεπάλληλες ήττες του κινήματος (με πιο πρόσφατη την ήττα στο ασφαλιστικό), ενισχύουν σε αυτήν την πρώτη φάση της κρίσης τις τάσεις απομάκρυνσης από το κίνημα και την αναζήτηση ατομικών λύσεων. Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση του «μουδιάσματος» που χαρακτηρίζει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, είναι δυνατόν να ξεπεραστεί και μάλιστα απότομα, οδηγώντας σε απρόβλεπτες εξελίξεις.