Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν…

Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν…


Η ισοπέδωση του Τσχινβάλι με τη δολοφονία εκατοντάδων αμάχων Οσέτιων από τον γεωργιανό στρατό και η ρωσική εισβολή στη Γεωργία με τη δολοφονία άμαχων Γεωργιανών στους βομβαρδισμούς του Γκόρι από τις ρώσικες δυνάμεις, αποτελούν επανάληψη ενός σεναρίου που το είδαμε αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια να ξεδιπλώνεται στη διεθνή σκηνή. Υπαρκτά μειονοτικά προβλήματα και διεκδικήσεις εθνικής αυτοδιάθεσης γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και λύνονται με την πολεμική βία και με βαρύ φόρο αίματος από τους λαούς. Καθώς εθνικά και μειονοτικά ζητήματα παραμένουν άλυτα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, θα γίνουμε μάρτυρες και άλλων τέτοιων πολεμικών συγκρούσεων τα επόμενα χρόνια.


Η γεωργιανή κυβέρνηση, με ανοχή ή παρότρυνση των ΗΠΑ, επέλεξε να ανοίξει το – παγωμένο τα τελευταία 15 χρόνια – ζήτημα της de facto ανεξαρτητοποίησης των περιοχών της Νότιας Οσετίας και Αμπχαζίας, εξαπολύοντας σφοδρή επίθεση στη Νότια Οσετία και προκαλώντας ρώσικη στρατιωτική απάντηση. Ο ρώσικος στρατός υποδυόμενος το ρόλο του υπερασπιστή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και με πρόσχημα την προστασία των πληθυσμών της Οσετίας και της Αμπχαζίας, εισέβαλε στο γεωργιανό έδαφος, καταστρέφοντας στρατιωτικές υποδομές και βομβαρδίζοντας αμάχους, χωρίς να έρθει σε επαφή με τις γεωργιανές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες υποχωρούσαν.


Τα γεγονότα στον Καύκασο, έδωσαν το έναυσμα για ένα ρεσιτάλ υποκρισίας από τη μεριά των ιμπεριαλιστών, όλων των πλευρών. Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. εμφανίστηκαν να υπερασπίζονται την εδαφική ακεραιότητα ενός κυρίαρχου κράτους, παίρνοντας την ακριβώς αντίθετη θέση από αυτή που υποστήριξαν στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Η Ρωσία από τη μεριά της έτρεξε να συνδράμει τους λαούς της Οσετίας και Αμπχαζίας στην πάλη τους για εθνική αυτοδιάθεση, πράττοντας τα ακριβώς αντίθετα σε σχέση με την Τσετσενία, όπου το αίτημα του τσετσένικου λαού για ανεξαρτητοποίηση από τη ρωσική ομοσπονδία, αντιμετωπίστηκε με μαζικούς βομβαρδισμούς και με εγκληματική, φασιστικού τύπου γενοκτονία των Τσετσένων.


Αποδεικνύεται και πάλι, ότι δεν υφίσταται κανενός είδους διεθνές δίκαιο το οποίο να ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ κρατών και ότι η επίκλησή του αποτελεί μόνο βολικό πρόσχημα για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους καπιταλιστές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα διεθνή ζητήματα με μόνη αρχή το ιδιαίτερο συμφέρον τους και το μεταξύ τους συσχετισμό δύναμης.


Μόνο το εργατικό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει τα ζητήματα αυτά επιβάλλοντας την ισότητα δικαιωμάτων στο εσωτερικό των κρατών, με βασική αρχή την αναγνώριση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση, το οποίο συνεπάγεται την αναγνώριση του δικαιώματος κάθε λαού ακόμα και στον κρατικό αποχωρισμό. Αυτή η θέση αποτελεί προϋπόθεση στην πάλη για να εξαλειφτεί η επιρροή των εθνικιστικών αστικών ηγεσιών, να μηδενιστεί η δυνατότητα των μεγάλων δυνάμεων να παρεμβαίνουν στις διενέξεις και να εμφανίζονται σαν απελευθερωτές.


Οι εξελίξεις στον Καύκασο, αλλά και τα γεγονότα των τελευταίων ετών στην περιοχή των Βαλκανίων με τελευταίο επεισόδιο την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου σαν ανεξάρτητου κράτους, υπογραμμίζουν τη – εδώ και πολλές δεκαετίες - δραματική υποχώρηση του διεθνιστικού επαναστατικού ρεύματος. Είναι χάρη σε αυτήν την υποχώρηση, που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν ελεύθερο το πεδίο δράσης να αξιοποιούν τα ζητήματα των μειονοτήτων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Ειδικά στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, εκδηλώνονται τα αποτελέσματα μιας κρατικής πολιτικής που όχι μόνο δεν έλυσε τις εθνικές αντιθέσεις αλλά σε πολλές περιπτώσεις τις όξυνε.


Δείγμα αυτής της υποχώρησης, είναι και η προδοτική – σοσιαλσωβινιστική στάση της πλειοψηφίας της ρωσικής Αριστεράς, η οποία στοιχήθηκε πίσω από την αστική της τάξη στηρίζοντας την εισβολή, στο όνομα της «ανόρθωσης της χώρας» και της αντίστασης στον «αμερικάνικο ιμπεριαλισμό».


Και πάλι για το ζήτημα της αυτοδιάθεσης


Έχουμε τονίσει και σε προηγούμενα φύλλα, ότι σε αυτά τα ζητήματα δεν χωράνε εύκολοι αφορισμοί, ούτε υπάρχει μια «απλή πρακτική γραμμή». Η αναζήτηση μιας τέτοιας γραμμής, οδηγεί συχνά στη στοίχιση πίσω από αστικές επιλογές, όπως είδαμε και πρόσφατα, με την στήριξη της κυβέρνησης Καραμανλή από το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς στο μακεδονικό ζήτημα. Στην περίπτωση των γεγονότων στη Γεωργία, αυτό που δοκιμάζεται είναι η γραμμή του «απαραβίαστου των συνόρων». Η αμηχανία των δυνάμεων που στήριζαν αυτή τη γραμμή είναι χαρακτηριστική, καθώς ανακαλύπτουν ότι τα σύνορα παραβιάζονται ενίοτε και από άλλες δυνάμεις εκτός από τους Αμερικάνους.

Επισημαίνουμε, ότι οι κομμουνιστές δεν είναι υπέρ της κρατικής πολυδιάσπασης και του σχηματισμού πληθώρας κρατιδίων – προτεκτοράτων, γνωρίζοντας τα πλεονεκτήματα των μεγάλων κρατών και της συγχώνευσης μεγάλων μαζών εργατών. Γι΄ αυτό παλεύουν για την ισότητα και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των καταπιεζόμενων εθνοτήτων. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές των κυρίαρχων εθνών οφείλουν να αναγνωρίζουν και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τον κρατικό αποχωρισμό, γιατί χωρίς αυτήν την αναγνώριση δεν υπάρχει ισότητα, όπως και οι κομμουνιστές των καταπιεζόμενων εθνοτήτων, οφείλουν να παλεύουν για ελευθερία στη συνένωση.

Εθνικά ζητήματα που δεν λύθηκαν προ ιμπεριαλισμού, είτε θα λυθούν από τον ιμπεριαλισμό με γενοκτονίες, βία και αίμα, είτε από το εργατικό κίνημα με την εθελοντική συνένωση εργατικών κρατών σε ομοσπονδία. Από αυτήν την άποψη, το ζήτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης, δε διαχωρίζεται από την πάλη για εργατική εξουσία και για συνένωση των εργατικών κρατών σε μια σοβιετική ομοσπονδία.

 

Πρόωρες εκτιμήσεις για τερματισμό της αμερικάνικης μονοκρατορίας και «ψυχρό πόλεμο»

 

Από γεωπολιτική άποψη, οι πολεμικές επιχειρήσεις που εκτυλίχθηκαν στον Καύκασο και η κατάληξή τους, αποτελούν εκδήλωση της αποτυχίας της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή. Η αδυναμία των ΗΠΑ να επιβάλλουν την ένταξη της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, αποτέλεσε προοίμιο των σημερινών εξελίξεων, καθώς ενδεχόμενη συμμετοχή της Γεωργίας στη συμμαχία, θα σήμαινε ότι οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί του Σαακασβίλι, θα έπρεπε να τύχουν της συμπαράστασης των υπολοίπων χωρών μελών και αυτό σίγουρα θα το λάμβανε υπ’ όψη η ρώσικη ηγεσία.

Η αποτυχία των ΗΠΑ και η εύκολη νίκη των ρωσικών ένοπλων δυνάμεων, δε συνιστά ωστόσο, εκδήλωση της ανάδυσης της Ρωσίας ως αντίπαλου δέους των ΗΠΑ, ούτε είναι ένδειξη κάποιας δραματικής μεταβολής στον παγκόσμιο συσχετισμό. Οι ΗΠΑ παραμένουν η κυρίαρχη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη στον κόσμο.

Οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές, από την άλλη, έχουν περιορισμένο πεδίο δράσης σε σχέση με τους Αμερικάνους και η αντίδρασή τους στο συγκεκριμένο επεισόδιο κατέστη δυνατή, ακριβώς επειδή οι εξελίξεις διαδραματίζονταν στα σύνορά τους. Η θέση τους ωστόσο, είναι ενισχυμένη σε σχέση με το παρελθόν, κυρίως λόγω της αξιοποίησης των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας και των αναβαθμισμένων σχέσεων με την Ε.Ε. η οποία αναζητάει την ενεργειακή της επάρκεια και τον απεγκλωβισμό από τον αμερικάνικο έλεγχο στην πετρελαϊκή αγορά. Ήταν αυτές οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ε.Ε – και ιδιαίτερα μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας – που απέτρεψαν την είσοδο της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ.

Άστοχες είναι και οι βιαστικές εκτιμήσεις για αναβίωση του «ψυχρού πολέμου». Πέρα από τις προφανείς διαφορές με τη ψυχροπολεμική περίοδο (αντιπαράθεση δύο συστημάτων, ισορροπία στο συσχετισμό δύναμης), το βασικό χαρακτηριστικό του ψυχρού πολέμου, ήταν η εγγύηση του απαραβίαστου των συνόρων στο εσωτερικό των δύο μπλοκ, ενώ τα ζητήματα που ανέκυπταν στις σύμμαχες χώρες θεωρούνταν εσωτερική υπόθεση. Αυτή η ισορροπία οδήγησε στη μακρά περίοδο ειρήνης που έζησε η Ευρώπη. Πολεμικές συγκρούσεις εξελίσσονταν μόνο στην περιφέρεια με έμμεση εμπλοκή των δύο υπερδυνάμεων. Αυτό το «ψυχρό» στοιχείο της περιόδου εκείνης, έχει παρέλθει οριστικά. Οι πολεμικές συγκρούσεις είναι πλέον εκτεταμένες, μακράς διάρκειας και όσο γίνεται πιο «θερμές».


Ιστορικά – δημογραφικά στοιχεία


Μέλος της Ρωσικής Τσαρικής Αυτοκρατορίας από τις αρχές του 19ου αιώνα η Γεωργία θα αποκτήσει αυτονομία μετά την επανάσταση του 1917.

Κατά την ανεξαρτησία της, η Γεωργία με μενσεβίκικη κυβέρνηση, αναφέρεται ότι εξόντωσε περίπου το 8% του Οσσετικού πληθυσμού, ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγε πόλεμο για μια περιοχή με την τότε επίσης ανεξάρτητη Αρμενία. Η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν θα κατακτηθούν από την Τουρκία ενώ το καλοκαίρι του ‘18 η Γερμανία έχει υπό την προστασία της την Γεωργία. Η κατάρρευση των Κεντρικών δυνάμεων θα φέρει τη Γεωργία υπό αγγλική κηδεμονία. Πριν από το τέλος του ‘19 τα αγγλικά στρατεύματα αποχωρούν. Η Αρμενία θα κατακτηθεί σχεδόν ολόκληρη από τα Κεμαλικά στρατεύματα μέχρι την εισβολή σοβιετικών στρατευμάτων το 1920

Οι Μενσεβίκοι θα κυβερνήσουν τη Γεωργία ως το 1921 οπότε θα κυριαρχήσουν οι Μπολσεβίκοι. Το 1922 θα δημιουργηθεί μια διαμάχη μεταξύ δύο γραμμών εντός του Μπολσεβίκικου κόμματος για την υπόσταση της Γεωργία στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν και η ομάδα του προέτρεπαν σε μια ένωση της Γεωργίας με την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν σε μια Υπερκαυκασιανή δημοκρατία που ενωνόταν με την ΕΣΣΔ. Οι Γεωργιανοί μπολσεβίκοι υποστήριζαν μια αυτόνομη δημοκρατία της Γεωργίας που θα ενσωματώνονταν στην ΕΣΣΔ. Τελικά θα επικρατήσει η γραμμή της Υπερκαυκασίας και έτσι θα μείνει ως το 1936. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες ήταν για εθνική παρέκκλιση και μεγαλορωσικό σωβινισμό.

Η ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου είναι χώρος για ένα απίστευτα ποικιλόχρωμο φάσμα εθνοτήτων, ίσως από τα πλέον ανομοιογενή στον κόσμο. Περιλαμβάνει 3 κράτη (Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν) και τις Νότιες Περιοχές της Ρωσίας. Στην περιοχή καταμετρούνται περίπου 28 εθνότητες και έθνη.

Κανένα κράτος από τα τρία δεν είναι εθνικά ομοιογενές. Για παράδειγμα ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει (καθώς είναι πιθανόν να αξιοποιηθεί στο μέλλον σε μια πιθανή προσπάθεια αποσταθεροποίησης του Ιράν) ότι το 25% περίπου του πληθυσμού του Ιράν αποτελείται από Αζέρους.

Η περιοχή έχει γίνει το θέατρο για τους εξής πολέμους: Nagorno-Karabakh (88-94) μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για ένα θύλακα αρμενικού πληθυσμού μέσα στο Αζερμπαϊτζάν, Οσσετών - Ινγκουσέτιων το 1992, στην Αμπχαζία ‘92-‘93 και το ‘98, στην Τσετσενία το ‘94-‘96 και από το ’99 ως σήμερα ανάμεσα σε αυτονομιστές και το ρωσικό στρατό, στην Νότια Οσετία το ‘91-’92.


Η “επανάσταση” των τριαντάφυλλων και ο Σαακασβίλι


Το 2003 η “επανάσταση” των τριανταφύλλων (με χρηματοδότηση του Σόρος) έφερε στην εξουσία τον Σαακασβίλι. Ο Σαακασβίλι αναδείχτηκε ως ο ηγέτης που θα έβαζε τέρμα στις αποσχιστικές τάσεις και θα εξασφάλιζε την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας. Στη νότια αυτόνομη περιοχή της Ατζαρίας το 2004 (Γεωργιανοί εθνικά αλλά μουσουλμάνοι), ο Σαακασβίλι θα καταφέρει να διώξει τον ηγέτη της περιοχής και να αποκαταστήσει την κυριαρχία του γεωργιανού κράτους.

Ο ίδιος ο Σαακασβίλι σε αντίθεση με το πως προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, δεν είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής ηγέτης – ούτε πριν από τον πόλεμο - και θεωρείται ιδιαίτερα αυταρχικός. Πέρσι είχε καταστείλει βίαια αντιπολιτευτικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα και κήρυξε στρατιωτικό νόμο, απαγόρευσε τα αντιπολιτευτικά ΜΜΕ, εξόρισε ή φυλάκισε πολιτικούς αντιπάλους και έστησε δικά του δικαστήρια.