Μπροστά μας τα νέα Πολυτεχνεία

Συνεχίζεται η αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό

Μεγάλες απαιτήσεις του κεφαλαίου, αδύναμο το αστικό πολιτικό προσωπικό

Σε κινήσεις αναμονής και προετοιμασίας του εδάφους για τις επόμενες κινήσεις της, αναλώθηκε η κυβέρνηση το δίμηνο που μεσολάβησε από τις εκλογές, περιμένοντας και τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Όλα δείχνουν ότι η αστική τάξη ζυγίζει τα πράγματα, προσπαθεί να κάνει «αυστηρό υπολογισμό των ταξικών συσχετισμών», να βρει τον καλύτερο τρόπο να προχωρήσει στις αναγκαίες για τα συμφέροντά της μεταρρυθμίσεις, με κύριο το ασφαλιστικό. Σε αυτά τα πλαίσια, η κυβέρνηση έριξε τους τόνους σε άλλα μέτωπα, όπως η εκπαίδευση, και έπαιξε το γνωστό παιχνίδι των «λαγών», μετρώντας αντιδράσεις και προθέσεις. Οι δηλώσεις «σοφών» και «ειδικών», όπως ο Αναλυτής, αυτόν το ρόλο παίζουν.

Το βασικό πρόβλημα των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού, είναι ότι είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε σημαντικές τομές για να διατηρήσουν τη θέση τους στον διεθνή ανταγωνισμό, αλλά καλούνται να το κάνουν σε ένα ναρκοθετημένο έδαφος στο εσωτερικό της χώρας. Το κλίμα που καταγράφηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα και η φθορά της αξιοπιστίας των αστικών κομμάτων και της δυνατότητάς τους να καναλιζάρουν τις αντιδράσεις, στενεύει τα όρια των ελιγμών, δυσκολεύει την αστική τάξη στο να περάσει το σύνολο της ατζέντας της.

Το προηγούμενο του άδοξου τέλους του Νόμου Γιαννίτση, κάτω από την πίεση του εργατικού ξεσηκωμού, είναι ότι ακριβώς πασχίζει να αποφύγει η σημερινή κυβέρνηση και οι πάτρωνές της. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από τη κυβερνητική πλευρά είναι το ποια είναι τα όρια αντοχής του πολιτικού συστήματος, πόσο μπορεί να αντέξει στην εργατική πίεση και άρα ποιες ακριβώς κινήσεις «την παίρνει» να κάνει ώστε να μην τα ξεπεράσει.

Σε κάθε περίπτωση, παραμένει και το σενάριο της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, το οποίο πάγωσε προς το παρόν μετά και την ολοκλήρωση των «δημοκρατικών διαδικασιών» του ΠΑΣΟΚ που έδειξαν ότι αποκαθίσταται μια νέα – έστω ασταθής – ισορροπία στα πλαίσιά του.

Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να εκτιμήσουμε ότι θα ενταθεί η πίεση στην Αριστερά για να βάλει για μια φορά ακόμα «πλάτη» ώστε να βγει το σύστημα από τα αδιέξοδά του. Η πίεση αυτή θα στοχεύει είτε στον περιορισμό και τη χαλιναγώγηση των αντιδράσεων, είτε στην «αιμοδοσία» από τις δυνάμεις της Αριστεράς στην περίπτωση που υλοποιηθούν τα σενάρια για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.

Στο σκηνικό που διαμορφώνεται, οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο.

Ενιαίο εργατικό μέτωπο – συντονισμός σωματείων

Όπως αναφέρθηκε, σε κεντρικό ζήτημα της περιόδου αναδεικνύεται η ασφάλιση. Αποτελεί ζήτημα κρίσιμο που αφορά όλες τις γενιές της εργατικής τάξης και όχι μόνο τις παλιότερες βάρδιες της. Στην οργάνωση της πάλης για την απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών και της κυβέρνησής τους θα κριθούν όλες οι αντιλήψεις και οι τακτικές. Σε σχέση με την πάλη αυτή, η κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ πρόταξε από την πρώτη στιγμή την τακτική του ενιαίου μετώπου, προτείνοντας σαν συγκεκριμένη μορφή τον συντονισμό σωματείων.

Η τακτική αυτή και η πρόταση για τη συγκεκριμένη μορφή που πρέπει να πάρει βρίσκεται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση με την τακτική της υποταγμένης στο κεφάλαιο πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, γιατί ανοίγει δρόμο κινητοποίησης και δράσης χωρίς να καταδικάζει την εργατική τάξη και τα σωματεία της στην αδράνεια, εν αναμονή των κινήσεων των κορυφών της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Βρίσκεται επίσης, στον αντίποδα της διασπαστικής και αποπροσανατολιστικής τακτικής του ΠΑΜΕ που απαιτεί πλήρη συμφωνία με την αντίληψη του ΠΑΜΕ και υποταγή στα όργανα του και τις αποφάσεις τους, διαχωρίζοντας τελικά τους εργάτες με βάση τις αντιλήψεις τους. Η τακτική αυτή καταδικάζει τους εργαζόμενους στην αδράνεια, ακριβώς όπως κάνει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μόνο που το κάνει από άλλον, πιο «ταξικό» δρόμο. Ο συντονισμός των σωματείων αντίθετα, ξεδιπλώνεται στη βάση αγωνιστικού πλαισίου που όλα τα σωματεία διαθέτουν, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο προωθημένο, χωρίς να δεσμεύει την εργατική δράση σε ανεξέλεγκτες γραφειοκρατικές δομές, αλλά επιδιώκοντας την πιο πλατιά εργατική δημοκρατία και τον έλεγχο μέσω των συνελεύσεων των σωματείων.

Βρίσκεται ακόμα, σε διάσταση με αντιλήψεις που είναι δημοφιλείς στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και που μη έχοντας εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της, πασχίζουν είτε να συγκροτήσουν ένα άλλο «πιο αριστερό» ΠΑΜΕ, είτε πιστεύουν ότι τα σωματεία και το ρόλο τους μπορούν να τα υποκαταστήσουν άλλες μορφές οργάνωσης, όπως οι πολιτικές οργανώσεις, τα πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα ή ακόμα και διαταξικές τοπικές επιτροπές.

Απέναντι σε όλα αυτά, που αποτελούν γραμμές και τακτικές που έχουν δοκιμαστεί και χρεοκοπήσει, ο συντονισμός των σωματείων είναι η μόνη τακτική, το μόνο σχέδιο που μπορεί να έχει αποτελέσματα. Να βγάλει εργαζόμενους στο δρόμο, να ξεπεράσει την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, να σπάσει τα τείχη της περιχαράκωσης που υψώνει το ΠΑΜΕ.

Η τακτική αυτή αρχίζει ήδη να υλοποιείται με τη σύσκεψη των σωματείων στις 19 του μήνα. Η στάση των διάφορων δυνάμεων απέναντι σε αυτήν την κίνηση, που βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα, θα κρίνει σε τελική ανάλυση το ποιοι είναι τελικά άξιοι να φέρουν τον τίτλο της επαναστατικής Αριστεράς.