Βενεζουέλα, Τσάβες και “Μπολιβαριανή Επανάσταση”

Λατινοαμερικάνικη, βιομηχανική και τριτοκοσμική

Η Βενεζουέλα είναι από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες του πλανήτη, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στα στοιχεία που περιγράφουν την οικονομία της και τα οποία είναι πρωτοφανή για χώρα του λεγόμενου "τρίτου κόσμου". Το ΑΕΠ της χώρας παράγεται κατά 54.4% από τις υπηρεσίες, κατά 46.5%από τη βιομηχανία και μόλις κατά 0.1%από τη γεωργία! Αυτό έχει άμεση σχέση με το γεγονός ότι μόλις το 3%του εδάφους της χώρας είναι καλλιεργήσιμο, καθώς καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του από το δάσος του Αμαζονίου.

Η οικονομία κατέγραψε αύξηση 16.8% μέσα στο 2004 και η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε κατά 12.3%την ίδια χρονιά, κάτι που έχει άμεση σχέση με την πτώση της εθνικής παραγωγής κατά 8.9 και 9.2% το 2002 και 2003 αντίστοιχα, εξ' αιτίας της απεργίας στην κρατική εταιρεία πετρελαίου της χώρας η οποία διήρκεσε από τον Δεκέμβρη του 2002 ως τον Φλεβάρη του 2003. Η Βενεζουέλα εξάγει περίπου 2.5 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου τη μέρα με κύριο πελάτη τις ΗΠΑ. Εκτός από την εξόρυξη πετρελαίου, που ελέγχεται από το κράτος, η χώρα έχει ορυχεία σιδήρου και αλουμινίου που είναι επίσης κρατικά.

Παρ' όλο τον ορυκτό πλούτο της χώρας, μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει στην εξαθλίωση. Σύμφωνα με τα στοιχεία για το 1998 από τα 47 εκ. Βενεζουελάνων, το 47% ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ μέχρι πολύ πρόσφατα η ανεργία έφτανε το 17%. Το φτωχότερο 10%του πληθυσμού καταναλώνει το 0.8% του συνολικά παραγόμενου πλούτου, ενώ για το πλουσιότερο 10%το αντίστοιχο ποσοστό είναι 36.5%.Οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες αντανακλώνται και στην τεταμένη πολιτική κατάσταση.

Το βλέμμα της παγκόσμιας κοινής γνώμης έχει στραφεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια προς τη Βενεζουέλα. Άλλοτε για το αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον Τσάβες, άλλοτε εξ' αιτίας της εκτόξευσης της τιμής του πετρελαίου και της δήλωσης Τσάβες ότι η χώρα του είναι πρόθυμη να πουλήσει πετρέλαιο σε χαμηλή τιμή σε όποια χώρα το ζητήσει και πιο πρόσφατα λόγω των δηλώσεων κάποιου αμερικανού ιεροκήρυκα που ζήτησε την δολοφονία του προέδρου της χώρας, η χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής έχει καταφέρει να διατηρείται στην επικαιρότητα.

Η διεξαγωγή του 16ου φεστιβάλ της ΠΟΔΝ στη Βενεζουέλα, έδωσε την ευκαιρία σε όσους συμμετείχαν, να γνωρίσουν καλύτερα και τη χώρα και την πολιτική κατάσταση που σφραγίζεται από τη διαδικασία που έχει ονομαστεί "Μπολιβαριανή Επανάσταση".

Πλήρης κυριαρχία του Τσαβικού Μπλοκ

Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι προεδρική δημοκρατία. Ο πρόεδρος εκλέγεται κάθε 6 χρόνια και διορίζει την κυβέρνηση, ενώ το κοινοβούλιο εκλέγεται κάθε 5 χρόνια.

Στην πολιτική σκηνή της χώρας εμφανίζονται δύο μεγάλα μπλοκ, φαινόμενο σύνηθες στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις, τα δύο αυτά μπλοκ αναμετρώνται στις προεδρικές εκλογές υποστηρίζοντας τους δύο κύριους υποψηφίους οι οποίοι και συγκεντρώνουν πάνω από το 95% των ψήφων. Στις εκλογές για το κοινοβούλιο, τα κόμματα που απαρτίζουν τους δύο βασικούς πολιτικούς συνασπισμούς, έχουν στην πλειοψηφία τους αυτόνομη παρουσία. Οι εκλεγμένοι βουλευτές συγκροτούνται και στα πλαίσια του κοινοβουλίου με βάση τον ευρύτερο συνασπισμό τον οποίον υποστηρίζει το κόμμα τους και έτσι τα δύο μεγάλα μπλοκ εμφανίζονται και στη βουλή.

Το βασικό κόμμα του Τσαβικού Μπλοκ είναι το Movimiento V Republica (MVR- κίνημα για την 5η δημοκρατία) που είναι και το κόμμα του ίδιου του Τσάβες.Δεύτερη δύναμη αυτού του μπλοκ είναι το Κίνημα για τον Σοσιαλισμό (MAS - Movimiento Al Socialismo). Άλλες σημαντικές δυνάμεις του ίδιου μπλοκ είναι το PPT - Patria Por Todos (Πατρίδα για όλους) και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας – PCV το οποίο θεωρείται ο πιο σταθερός υποστηρικτής του Τσάβες. Το PCV, ήταν ουσιαστικά διαλυμένο μέχρι το 1995 και σήμερα έχει μικρή δύναμη και είναι εκτός Βουλής, όμως κατά γενική ομολογία ενισχύεται οργανωτικά και αυξάνει την επιρροή του τα τελευταία χρόνια.

Από την πλευρά της αντιπολίτευσης, τα κύρια κόμματα είναι η Action Democratica – AD (Δημοκρατική δράση), το Καθολικό Κοινωνικό Κόμμα ή Copei και η οργάνωση Primera Justicia (Πρώτα η δικαιοσύνη). Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται ότι περιορίζεται η ελευθερία έκφρασης από την κυβέρνηση, ενώ μιλάνε και για κουβανική εισβολή στη χώρα, λόγω της συνεργασίας με την Κούβα.

Ο Τσάβες εκλέχτηκε πρόεδρος το 1998. Πριν από την εκλογή του, είχε ηγηθεί αποτυχημένου πραξικοπήματος το 1992 ενάντια στον τότε πρόεδρο Πέρεζ, με αποτέλεσμα να περάσει κάποιο διάστημα στη φυλακή αλλά και να γίνει αγαπητός στις λαϊκές μάζες καθώς η κυβέρνηση Πέρεζ ασκούσε έντονα αντιλαϊκή πολιτική. Μετά την εκλογή του, άλλαξε το Σύνταγμα της χώρας και το νέο Σύνταγμα είναι σε ισχύ από το 1999. Το 2000 έγιναν εκ νέου προεδρικές εκλογές τις οποίες κέρδισε και πάλι με μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων απ' ότι το 1998.

Το 2002 έγινε πραξικόπημα που υποστηρίχτηκε από την αστική τάξη της χώρας, την αντιπολίτευση και τις ΗΠΑ. Ενεργό ρόλο στο πραξικόπημα εκτός από τμήμα των ενόπλων δυνάμεων είχε και η αστυνομία, ιδιαίτερα στην περιοχή του Καράκας. Η λαϊκή αντίδραση στο πραξικόπημα, με συνεχείς μαζικές διαδηλώσεις που απαιτούσαν την επιστροφή του προέδρου και η στήριξη στον Τσάβες από μεγάλο κομμάτι του στρατού, οδήγησαν την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών σε γρήγορη κατάρρευση. Ακολούθησαν εκκαθαρίσεις στον στρατό ο οποίος είναι σήμερα πλήρως ελεγχόμενος από την κυβέρνηση.

Το 2003 η αντιπολίτευση έκανε χρήση του νέου Συντάγματος, συγκεντρώνοντας υπογραφές για να προκαλέσει δημοψήφισμα με ερώτημα την απομάκρυνση του Τσάβες από την προεδρία. Το δημοψήφισμα έγινε τον Αύγουστο του 2004 και το αποτέλεσμα ήταν και αυτήν την φορά υπέρ του Τσάβες.

Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση στη χώρα, έγινε στις 7 Αυγούστου, δηλαδή την ημέρα της επίσημης έναρξης του φεστιβάλ και αφορούσε την εκλογή μελών στα τοπικά συμβούλια (κάτι σαν δημοτικές εκλογές). Οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από την αποχή των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης και από χαμηλή συμμετοχή. Οι δυνάμεις του Τσαβικού Μπλοκ επικράτησαν άνετα με ποσοστό 73%.

Η πολιτική κατάσταση πλέον, σφραγίζεται από την κυριαρχία του Τσάβες και των πολιτικών δυνάμεων που τον στηρίζουν. Εμφανές χαρακτηριστικό είναι και η πολιτική ένταση ανάμεσα στα δύο μπλοκ. Μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας στο φεστιβάλ, πήραν μια μικρή ιδέα από αυτήν την ένταση, όταν έκαναν βόλτα σε εμπορικό κέντρο, από όπου ψωνίζουν τα ανώτερα στρώματα που είναι στην πλειοψηφία τους υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, και αντιμετώπισαν την επιθετική συμπεριφορά του κόσμου λόγω των ρούχων που φορούσαν (μπλουζάκια που είχαν στάμπες με τον Τσε και με το σήμα του φεστιβάλ).

Ιδιόμορφη, δυναμική πολιτική κατάσταση. Ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα

Η πολιτική του Τσάβες είναι σίγουρα πολύ διαφορετική από την κυβερνητική διαχείριση που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη, αλλά και από οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική πολιτική στην αμερικάνικη ήπειρο.

Από τις πιο σημαντικές μάχες της κυβέρνησης ήταν η προσπάθεια ελέγχου των κερδών από την PDVSA, την κρατική εταιρεία πετρελαίου. Τα κέρδη ελέγχονταν μέχρι τότε από μια κλίκα ανώτατων κρατικών υπαλλήλων σε συνεργασία με επιφανείς αστούς της χώρας. Η επιδίωξη του Τσάβες να ελέγξει την κατάσταση στην κρατική εταιρεία πετρελαίου οδήγησε στην μεγάλη απεργία στην εταιρεία που υποκινήθηκε από τα συμφέροντα που θίγονταν και στηρίχτηκε από την αντιπολίτευση. Η απεργία που κράτησε σχεδόν 3 μήνες οδήγησε σε σημαντική μείωση την πετρελαϊκή παραγωγή της χώρας, καθώς και το ΑΕΠ. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να σπάσει την απεργία, τελικά στέφτηκε με επιτυχία, αφήνοντας την PDVSA, καθώς και τα κέρδη της παραγωγής πετρελαίου, υπό τον έλεγχο του κράτους και της κυβέρνησης. Η κίνηση αυτή οδήγησε σε κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό σε μια καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή τα έσοδα από μια κρατική επιχείρηση να τα εισπράττει το κράτος. Όμως, αυτή η πορεία προς έναν εύρυθμο καπιταλισμό, αποδείχτηκε πολύ σημαντική για τη Βενεζουέλα, καθώς έλυσε τα χέρια της κυβέρνησης, προσφέροντάς της επιπλέον έσοδα με τα οποία χρηματοδότησε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής πολιτικής.

Η πρωτοφανής σε έκταση, για τα δεδομένα της Βενεζουέλας, κοινωνική πολιτική είναι βασικός άξονας της πολιτικής Τσάβες. Συσσίτια για τους φτωχούς, προγράμματα στέγασης για τους άστεγους, νοσοκομεία για τους ανασφάλιστους και επέκταση της εκπαίδευσης με στόχο την εξάλειψη του αναλφαβητισμού είναι οι κύριες πλευρές της κοινωνικής πολιτικής που έχει χαρίσει στον Τσάβες την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού, με την δημοτικότητά του μετά από 7 χρόνια στην εξουσία, να φτάνει το 70% σύμφωνα μάλιστα με τα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Είναι αξιοσημείωτο, ότι όλα τα κοινωνικά προγράμματα πραγματοποιούνται από ανεξάρτητες από το κράτος "αποστολές" (mission), οι οποίες χρηματοδοτούνται από κρατικούς πόρους. Ίσως αυτή η λύση επιλέχτηκε για να παρακαμφθεί η εκτεταμένη κρατική διαφθορά. Και αυτή η πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής, ωστόσο, δηλαδή η προσπάθεια οικοδόμησης κοινωνικού κράτους δεν συνιστά κάποια επαναστατική τομή.

Το πιο ριζοσπαστικό μέτρο της κυβέρνησης Τσάβες μέχρι τώρα, ήταν η δήμευση των τσιφλικιών και η απόδοσή τους σε ακτήμονες αγρότες. Το μέτρο αυτό έχει βέβαια μικρή σημασία, καθώς ο αγροτικός τομέας έχει ασήμαντη συνεισφορά στο συνολικά παραγόμενο εθνικό πλούτο.

Από τις σημαντικές πλευρές της πολιτικής Τσάβες είναι η εξωτερική πολιτική. Με βάση τα λεγόμενα του ίδιου του Τσάβες, κύριος στόχος του είναι η συνεργασία των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Το τηλεοπτικό κανάλι TELESUR (Τηλεόραση του Νότου) είναι το πρώτο απτό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής. Ο Τσάβες στους λόγους του (και στο φεστιβάλ), μιλάει επίσης για PETROSUR, δηλαδή για την πετρελαϊκή συνεργασία της Νότιας Αμερικής και για BANCOSUR, δηλαδή τραπεζική συνεργασία των λατινοαμερικάνικων χωρών.

Αν μείνουμε σε αυτά τα στοιχεία, το μόνο που παραπέμπει σε επανάσταση και σε σοσιαλισμό, είναι οι λόγοι του Τσάβες. Η πολιτική της κυβέρνησής του, με βάση τα παραπάνω, θα ήταν εύκολο να καταλήξει σε έναν εύρυθμο και ισχυρό καπιταλισμό με εκτεταμένο κοινωνικό κράτος στο εσωτερικό και με σημαντικό ρόλο σε μια περιφερειακή καπιταλιστική ολοκλήρωση στο εξωτερικό. Υπάρχουν όμως, πλευρές που διαφοροποιούν αυτά τα δεδομένα και αφήνουν ανοιχτή την προοπτική μιας διαφορετικής πορείας, έξω από τον καπιταλισμό. Κύρια πλευρά της πολιτικής Τσάβες, που δημιουργεί τέτοιες ελπίδες, είναι η στάση απέναντι στην Κούβα. Το ζήτημα της στάσης απέναντι στην Κουβανική Επανάσταση είναι έτσι κι αλλιώς, σε παγκόσμιο επίπεδο, το ζήτημα που διαχωρίζει "την ήρα απ' το στάρι".Μπορεί όσοι υποστηρίζουν την Κούβα να μην είναι καλά και σώνει οι πιο συνεπείς επαναστάτες, όμως είναι σίγουρο πως όσοι στέκονται ενάντιά της, άσχετα με τις προθέσεις τους, τάσσονται με τη μεριά της αντεπανάστασης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού και η κυβέρνηση Τσάβες δεν μπορεί να καταταχτεί σε αυτό το στρατόπεδο.

Η παροχή πετρελαίου στην Κούβα από την κυβέρνηση Τσάβες, έλυσε το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας, προσέφερε αποφασιστική στήριξη στην Κουβανική Επανάσταση και εγκαινίασε μια συνεργασία σε πολλά επίπεδα μεταξύ των δύο χωρών. 18.000 Κουβανοί γιατροί εργάζονται πλέον στη Βενεζουέλα, δίνοντας την δυνατότητα στην κυβέρνηση να πραγματοποιήσει το πρόγραμμά της στον τομέα της υγείας, ενώ η πρώτη φουρνιά Βενεζουελάνων γιατρών που εκπαιδεύτηκε στην Κούβα ορκίστηκε στα τέλη Αυγούστου.

Εκτός όμως από τη στάση απέναντι στην Κουβανική Επανάσταση, προσπάθειες να δημιουργηθούν λαϊκά συμβούλια, καθώς και η συζήτηση που διεξάγεται αυτή την εποχή γύρω από το ρόλο των εργατικών συμβουλίων που ήδη υπάρχουν στις κρατικές επιχειρήσεις, επίσης αναδεικνύουν μια διαφορετική δυναμική. Θετική απάντηση στο ερώτημα για το αν τα επιχειρησιακά συμβούλια των εργαζομένων θα μπορούν να έχουν πλήρη έλεγχο στις επιχειρήσεις εκτός από την εκλογή διευθυντών (που ήδη γίνεται), είναι πολύ πιθανό να σηματοδοτήσει ριζοσπαστικότερες εξελίξεις.

Ωστόσο, οι δυνατότητες για να προχωρήσουν τέτοιου τύπου επαναστατικά μέτρα είναι μάλλον περιορισμένες. Μπορεί η λεγόμενη "Μπολιβαριανή Επανάσταση" να απολαμβάνει πλατιά λαϊκή υποστήριξη, να έχει τον πλήρη έλεγχο του στρατού και να αντιμετωπίζει μια σχετικά αποδυναμωμένη αντιπολίτευση, όμως βλέπουμε μια ιδιάζουσα κατάσταση. Η εργατική τάξη της χώρας είναι σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτη και ασυνδικάλιστη και τα υπάρχοντα συνδικάτα είναι στην πλειοψηφία τους στα χέρια της αντιπολίτευσης, ενώ οι προσπάθειες να δημιουργηθούν λαϊκά συμβούλια δεν φαίνεται να βρίσκουν μαζική ανταπόκριση προς το παρόν. Επίσης δεν φαίνεται να ξεχωρίζει κάποια οργάνωση, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, που να μπορεί να παίξει το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας του κινήματος της εργατικής τάξης και να το προσανατολίσει σε επαναστατική κατεύθυνση. Συντελούνται ωστόσο διεργασίες και στα πλαίσια του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, τις οποίες όμως δεν έχουμε την αντικειμενική δυνατότητα να παρακολουθήσουμε στενά.

Σαν συμπέρασμα, η πολιτική κατάσταση παρουσιάζει μια δυναμική ισορροπία που αφήνει ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα. Από τη μία, οι δυνάμεις της αντίδρασης είναι, σήμερα, αδύναμες να ανατρέψουν την κατάσταση και το βάλτωμα του στρατού των ΗΠΑ στο Ιράκ, καθιστά αδύνατη για τα επόμενα χρόνια μια αμερικάνικη στρατιωτική επέμβαση, ενώ η άνοδος των τιμών του πετρελαίου έχει αυξήσει τα κρατικά έσοδα βοηθώντας την επέκταση των κοινωνικών προγραμμάτων και στην περαιτέρω ενίσχυση της επιρροής του Τσαβικού Μπλοκ. Όμως και οι επαναστατικές δυνάμεις είναι εξ ίσου αδύναμες να προωθήσουν ή να επιβάλλουν ριζικές επαναστατικές τομές που να θίγουν την ατομική ιδιοκτησία. Επίσης, η αδυναμία των δυνάμεων της αντίδρασης, δεν σημαίνει ότι έχουν παραιτηθεί της προσπάθειας να ανατρέψουν την κατάσταση. Πλέον, το σενάριο που προωθείται από την αντιπολίτευση είναι η ανεξαρτητοποίηση του Μαρακαϊμπο, δηλαδή της περιοχής της Βενεζουέλας που παράγει το πετρέλαιο της χώρας και που είναι η μόνη περιοχή που ελέγχεται πολιτικά από την αντιπολίτευση. Ταυτόχρονα, το σενάριο της δολοφονίας του Τσάβες με τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα είναι εξαιρετικά πιθανό να ανατρέψει την όλη διαδικασία και είναι ένα πάντα ανοιχτό σενάριο.

Αυτή η προσωρινή ισορροπία, αργά ή γρήγορα θα ανατραπεί. Είτε με την εξέλιξή της "Μπολιβαριανής επανάστασης" σε μια πραγματική επαναστατική διαδικασία είτε με την αλλαγή της ευνοϊκής συγκυρίας, την ισχυροποίηση των αντιδραστικών δυνάμεων και την βίαιη και αιματηρή ανατροπή της σημερινής κατάστασης είτε ακόμα και με την ενσωμάτωση της όλης διαδικασίας στον ορίζοντα ενός ισχυρού "κοινωνικού" καπιταλισμού. Σε αυτά τα πλαίσια, η διεθνής αλληλεγγύη θα παίξει σημαντικό ρόλο και στην στήριξη αλλά και στον πολιτικό προσανατολισμό αυτής της πρωτότυπης διαδικασίας.

Άνθρωποι..., περιστατικά....

..........Ο Κάρλος, εθελοντής στο φεστιβάλ, εξηγούσε σε μια παρέα από εθελοντές και αντιπροσώπους ότι η δουλειά για το φεστιβάλ έχει αρχίσει 4 μήνες πριν την έναρξη και ότι είναι τόσο κουρασμένος που όταν τελειώσει το φεστιβάλ θα κοιμάται μία εβδομάδα. Όταν ρωτήθηκε αν πληρώνονται για τη δουλειά που κάνουν, απάντησε ότι δεν παίρνουν τίποτα, εκτός από φαγητό και στέγη. "Έδωσε αυτό το φεστιβάλ έχουν έρθει οι επαναστάτες. Το Νοέμβρη που θα γίνει το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ θα έρθουν οι πάντες. Εκεί θα πληρωθούμε." ..........

............Ο Χάρβυ, προέρχεται από φτωχή οικογένεια και δουλεύει σε τουριστικό γραφείο. Είναι κι αυτός εθελοντής. "Εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ στη ζωή μου να ταξιδέψω στην Ευρώπη. Το φεστιβάλ είναι μοναδική ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους από αυτές τις χώρες."Δηλώνει σοσιαλιστής, αλλά όχι κομμουνιστής. Έχει αρνητική γνώμη για την ΕΣΣΔ και για το κομμουνιστικό κίνημα. Υποστηρίζει τον Τσάβες, αλλά δεν εμπιστεύεται τον κύκλο του που θεωρεί ότι αποτελείται από τυχοδιώκτες και δεν έχει σε εκτίμηση το κόμμα του. "Το MVR είναι τόσο κεντρώο που επιτρέπει στους Adegos και τους Copeios (υποστηρικτές της AD και του Copei) να μεταμφιέζονται σε οπαδούς του MVR." Επίσης, συμφωνεί με την άποψη που εξέφρασαν κάποιοι από τους αντιπροσώπους στο φεστιβάλ, ότι αργά ή γρήγορα, η διαδικασία της "Μπολιβαριανής Επανάστασης" θα οδηγήσει σε ένοπλη σύγκρουση και ότι οι υποστηρικτές της πρέπει από τώρα να προετοιμάζονται γι' αυτό.........

..............Η Σάρα είναι 22 χρονών, σπουδάζει και δουλεύει. Πιστεύει στον Χριστό και πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Δεν έχει άποψη για τα πολιτικά πράγματα στην χώρα. Πηγαίνοντας με μια παρέα Ελλήνων σε ένα κλαμπ στο κέντρο του Καράκας, έδειχνε τρομοκρατημένη. "Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω περπατήσει τέτοια ώρα στο κέντρο της πόλης." (ήταν 10 το βράδυ). Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και εντελώς άδικο, καθώς το Καράκας έχει τη φήμη πόλης με υψηλότατη εγκληματικότητα. Σιδερένια κάγκελα καλύπτουν τα περισσότερα μπαλκόνια ακόμα και στους πιο ψηλούς ορόφους, ενώ στις πλούσιες συνοικίες οι βίλες περιβάλλονται από ηλεκτροφόρα σύρματα. Ωστόσο, η παρουσία του στρατού, που έχει και αστυνομικά καθήκοντα, κάθε δύο στενά, δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας και αυτό το αναφέρουν σαν επίτευγμα της κυβέρνησης οι υποστηρικτές του Τσάβες, μαζί με την πτώση της εγκληματικότητας στη χώρα, λόγω της συνολικής ανόδου στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης...........

............Ο Έϊντζελ, 40 χρονών, γεννήθηκε στη Βενεζουέλα, αλλά ζει πλέον στις ΗΠΑ. Εκεί δουλεύει και εκεί μένει και η οικογένειά του. Είχε έρθει στη Βενεζουέλα για να δει τον αδερφό του. Πιστεύει ότι η κατάσταση στη Βενεζουέλα λίγο απέχει από την δικτατορία και ότι δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης στη χώρα. Για την κοινωνική πολιτική του Τσάβες, θεωρεί ότι δεν καλύπτει όλον τον λαό. Για το πραξικόπημα το 2002 είπε: "Όταν δεν ελέγχεις το στρατό, δεν κάνεις πραξικόπημα." Στις αμερικάνικες εκλογές ψήφισε Κέρυ.............

...........Η Κάρλα είναι 18 χρονών και ήταν εθελόντρια στο φεστιβάλ. Έχει άλλα 7 αδέρφια. Χάρη στην πολιτική του Τσάβες μπόρεσε να τελειώσει το σχολείο και να μπει στο Πανεπιστήμιο όπου σπουδάζει γλώσσες. Δεν έχει ταξιδέψει ποτέ έξω από το Καράκας και τα περίχωρα του............

...........Η Μερτσέντες είναι λοχαγός του στρατού. Δηλώνει κομουνίστρια . Είχε στην ευθύνη της μια ομάδα δευτεροετών της στρατιωτικής ακαδημίας στους οποίους μοίραζε κονκάρδες με τον Λένιν. Θεωρεί ότι και ο Τσάβες είναι κομμουνιστής αλλά δεν το λέει για να μην τρομάξει τους μετριοπαθείς συμμάχους του............