Εργατική κυβέρνηση, ο μόνος δρόμος για την επιβίωση των εργαζομένων

«Ακριβώς ο Μαρξ ήταν εκείνος που πρώτος είχε ανακαλύψει το μεγάλο νόμο κίνησης της ιστορίας,το νόμο που σύμφωνα με αυτόν όλοι οι ιστορικοί αγώνες,αδιάφορο του αν γίνονται στο πολιτικό,θρησκευτικό,φιλοσοφικό ή σε οποιοδήποτε άλλο ιδεολογικό τομέα, δεν είναι παρά η περισσότερο ή λιγότερο καθαρή έκφραση των αγώνων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις,και ότι η ύπαρξη των τάξεων αυτών και συνεπώς και οι συγκρούσεις μεταξύ τους, εξαρτώνται με τη σειρά τους από το βαθμό ανάπτυξης της οικονομικής τους θέσης ,από τον τρόπο παραγωγής και από τον τρόπο ανταλλαγής που απορρέει από αυτόν. Ο νόμος αυτός, που έχει για την ιστορία την ίδια σημασία που έχει και για τις φυσικές επιστήμες ο νόμος μετατροπής της ενέργειας, ο νόμος αυτός έδωσε κι εδώ στον Μαρξ το κλειδί για την κατανόηση της ιστορίας της 2ης γαλλικής δημοκρατίας. Σε αυτήν την ιστορία υπέβαλε σε δοκιμασία το νόμο του και έπειτα από 33 χρόνια είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ξανά ότι αυτή η δοκιμασία πέτυχε λαμπρά στις εξετάσεις της». (Φρίντριχ Ένγκελς –πρόλογος στην 3η έκδοση του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη)

«Να πραγματοποιήσει την απελευθερωτική αυτή πράξη, αυτή είναι η ιστορική αποστολή του σύγχρονου προλεταριάτου. Να εξακριβώσει τις ιστορικές συνθήκες και με αυτό, την ίδια τη φύση τους και να δώσει έτσι στην τάξη που η αποστολή της είναι να δράσει, τάξη καταπιεζόμενη σήμερα,την επίγνωση των όρων και της φύσης της δράσης της, αυτό είναι το καθήκον του επιστημονικού σοσιαλισμού,που είναι η θεωρητική έκφραση του προλεταριακού κινήματος.» (Φρίντριχ Ένγκελς-Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός)

Ποιος ο λόγος άραγε να καταπιαστεί κανείς με προτάσεις που συμπυκνώνουν το θεμέλιο της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας ως επιστήμης των νόμων κίνησης (εξέλιξης) της ανθρώπινης κοινωνίας;

Δε θα ήταν πιο ωφέλιμο για το εργατικό κίνημα η Αριστερά να αφιερωθεί αποκλειστικά και μόνο στην οργάνωση και την ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην ολοένα και συνεχιζόμενη εξαθλίωση;

Έχει σχέση με τη θεωρητική ανεπάρκεια της αριστεράς η πρακτική, υλική της ανημπόρια να καταστήσει το εργατικό κίνημα ικανό να βελτιώσει τους όρους διαβίωσης του λαού; Και αν ,ναι, σε ποιο βαθμό;

Για εμάς ο μαρξισμός δεν είναι απλά και μόνο ένα εργαλείο κατανόησης της καπιταλιστικής οικονομίας ούτε ένα επαναστατικό πρόταγμα σκέτα. Είναι μια επανάσταση στην ανθρώπινη σκέψη. Μια κοσμοθεωρία επιστημονική που αν ως πνεύμα ενωθεί με την ύλη (το εργατικό κίνημα)θα φέρει τη λύση των βασικών αντιθέσεων της εποχής μας. Αλλάζοντας την.

Επομένως κατά τη γνώμη μας η ασυνέπεια, η αναποτελεσματικότητα της αριστεράς σήμερα να αντιμετωπίσει την προέλαση της αστικής τάξης στα εργατικά δικαιώματα δεν έχει μόνο αίτια σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση της και την έλλειψη ταξικού ενστίκτου στις γραμμές της αλλά έχει και αίτια γνωσιολογικά. Με αποτέλεσμα τη μόνιμη επωδό «κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά αποτύχαμε» ή το υποκριτικό «ο κόσμος δεν είναι ώριμος για την πρόταση μας».

Από τη μια η αφιέρωση στις πραγματείες του Στάλιν, από την άλλη ο μικροαστικός ενθουσιασμός με τις μικροαστικές, μοντέρνες στη μορφή, αραχνιασμένες στο περιεχόμενο, εμπνεύσεις ακαδημαϊκών τύπου Ζίζεκ έφεραν τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς να φοβούνται να συλλάβουν το νόημα της σημερινής κρίσης και το μόνο δρόμο που οδηγεί σε μια εργατική έξοδο από αυτήν.

Για εμάς μια πιστή στο πνεύμα του μαρξισμού ερμηνεία της τωρινής κατάστασης καταλήγει σε δύο βασικά συμπεράσματα και ένα πρόταγμα.

1ο.Η παρούσα καπιταλιστική κρίση για να ξεπεραστεί από την πλευρά της αστικής τάξης απαιτεί μια συνεχιζόμενη και ολοένα πιο οξυμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων δίνοντας ιδιαίτερο πρόσημο στην παραγωγική δύναμη που λέγεται άνθρωπος. Μεγάλες στρατιές προλεταρίων οδηγούνται στη φυσική εξόντωση, ενώ συγχρόνως ανάβουν οι μηχανές του πολέμου.

Η επίθεση της αστικής τάξης συνιστά μονόδρομο για την διατήρηση της θέσης της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Κατά συνέπεια τα περιθώρια για μεταρρυθμίσεις στενεύουν τόσο πολύ που και ένας κλασσικός ρεφορμιστής που δεν είναι τσαρλατάνος αρνείται να παραδεχτεί την ορατότητα τους. Η αστική τάξη σκίζει κάθε συμβόλαιο που είχε συνάψει όχι μόνο με την εργατική τάξη αλλά και με άλλα στρώματα της κοινωνίας, την εργατική αριστοκρατία και τους μικροαστούς. Η κοινωνία, τουλάχιστον υλικά, διχάζεται σε δύο μεγάλα στρατόπεδα.

2ο Βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση .Οι κυβερνώντες αδυνατούν να κυβερνήσουν όπως παλιά. Καταπατούν το ίδιο τους το Σύνταγμα προκειμένου να τσακίσουν τη λαϊκή οργή. Για να διατηρήσουν την ασφάλεια τους παραχωρούν σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς την κρατική τους κυριαρχία και διορίζουν κυβερνήσεις άσχετες και από την ίδια την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Τα λαϊκά στρώματα δεν συναινούν στην παραπάνω διαδικασία. Εισβάλλουν στο πολιτικό σκηνικό και το επηρεάζουν. Αναζητούν θολά νέες μορφές διακυβέρνησης, αμφισβητούν πλευρές της αστικής νομιμότητας καθώς και την παραδοχή ότι το εκλεγμένο κοινοβούλιο αντιπροσωπεύει το λαό.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια σπάει τα κοντέρ καθώς η πτώση του βιοτικού επιπέδου δεν είναι σταδιακή αλλά απότομη κάνοντας το ζήτημα της επιβίωσης ζήτημα της καθημερινής ζωής. Οι πολιτικά αδιάφορες έως τα πριν μάζες εντείνουν τη δραστηριότητα τους. Οι κλαδικοί αγώνες αγκαλιάζονται από άλλες ομάδες και τα αιτήματα τους χάνουν το παλιό συντεχνιακό πνεύμα. Πλέον, το ζήτημα είναι η πτώση της κυβέρνησης και η αναμέτρηση με το τραπεζικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Μια επαναστατική κατάσταση έχει χαρακτήρα αντικειμενικό καθώς συνιστά αντανάκλαση των σεισμών που ανάγονται στη σφαίρα της οικονομίας (στην παραγωγή και την ανταλλαγή των εμπορευμάτων) στη σφαίρα της πολιτικής ζωής. Ο χρόνος και οι αποστάσεις δεν συγχρονίζονται με το αργό βήμα των δεικτών ενός ρολογιού αλλά με την ταχύτητα της λαϊκής δράσης που παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα θυμίζει αυτή του βέλους.

Επαναστατική κατάσταση δεν σημαίνει ότι η επανάσταση θα υπάρξει και αυτόματα. Δημιουργείται όμως το απαραίτητο υπόβαθρο για να πραγματοποιηθεί. Κάθε λάθος των κυρίαρχων αν διαβαστεί σωστά και έγκαιρα από το λαϊκό στρατόπεδο μπορεί να τους στήσει στον τοίχο. Επαναστατική κατάσταση δεν σημαίνει πως το εργατικό στρατόπεδο έχει οργανωθεί στην εντέλεια και βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα για την τελική μάχη αλλά ότι αυτό είναι δυνατό να προκύψει από στιγμή σε στιγμή, από βήμα σε βήμα.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη μας το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι κομμουνιστές χαράζουν τη στρατηγική και την τακτική τους σήμερα. Οφείλουν να πουν πως ΤΩΡΑ απέναντι στα προγράμματα και τις κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας ο μόνος δρόμος για την επιβίωση των εργαζομένων είναι η πραγματοποίηση του πρώτου βήματος της επανάστασης, η ανάδειξη μιας εργατικής κυβέρνησης, που θα απαλλοτριώσει την κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία και θα οργανώσει την οικονομία με γνώμονα τα εργατικά συμφέροντα.

Χρήστος Καραχοτζίτης