Οι «αποφασισμένοι» να δείξουν το δρόμο στους «αγανακτισμένους»

Οι μεγάλες λαϊκές μάζες που συγκεντρώνονται καθημερινά στο Σύνταγμα, αλλά και σε όλες σχεδόν τις πλατείες των πόλεων της χώρας, σίγουρα αποτελούν το θέμα της περιόδου που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, των πολιτικών κομμάτων, του ίδιου του κράτους. Οι κομμουνιστές, πολύ περισσότερο από άλλους, πρέπει να ασχοληθούν και να εξηγήσουν αυτό το αυθόρμητο κίνημα χωρίς να μένουν μόνο στις διαπιστώσεις.

Την άνοδο της αυθόρμητης λαϊκής και εργατικής πάλης και δράσης θα μπορούσαμε να την τοποθετήσουμε στο δεύτερο εξάμηνο του 2009, μετά τις εθνικές εκλογές, περίοδο κατά την οποία άρχισαν να παίρνονται τα πρώτα μέτρα σχετικά με την αύξηση της φορολογίας σε διάφορα προϊόντα (ποτά τσιγάρα, κλπ) και είχε ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών και την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ήδη η καπιταλιστική κρίση βρισκόταν σε εξέλιξη. Προάγγελος της συνολικής καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, ο πρώτος κλάδος που μπήκε σε κρίση και ύφεση, ήταν ο κατασκευαστικός κλάδος ο οποίος απ' τις αρχές ακόμα του 2007, άρχισε να αγκομαχά.

Απ' τα τέλη λοιπόν του 2009 οι απεργίες και οι χαμένες εργατοώρες (οι ώρες απεργίας) αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο, ως αποτέλεσμα της κρίσης και της αντεργατικής επίθεσης κυβέρνησης, καπιταλιστών, Ε.Ε, ΔΝΤ.

Το 2009 είχαμε 7 πανελλαδικές απεργίες, το 2010 έγιναν 13 πανεργατικές και δεκάδες κλαδικές ή επιχειρησιακές απεργίες. Το 2011, μέχρι τώρα, έχουμε 4 πανελλαδικές απεργίες και δεκάδες επίσης κλαδικές που βρίσκονται σε εξέλιξη (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, OTA, τράπεζες, κλπ.).

Μετά τη μαζική απεργία της 5ης Μάη του 2010 και την προβοκάτσια που στοίχισε τη ζωή σε 3 εργαζόμενους της MARFIN, ακολούθησε η αναδίπλωση του κόσμου και η πτώση της συμμετοχής στους αγώνες. Χρειάστηκε ένας χρόνος περίπου, για να ξαναβγούν μαζικά οι εργαζόμενοι στο δρόμο, να μαζικοποιηθούν ξανά οι πανελλαδικές απεργιακές συγκεντρώσεις. Με την παρέλευση ενός χρόνου απ' τα γεγονότα της MARFIN και αφού μεσολάβησαν μέτρα επί μέτρων και συνολική πτώση του επιπέδου διαβίωσης της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών και των μικρομεσαίων στρωμάτων, αλλά και διαμαρτυρίες του τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, εμφανίστηκαν οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και σε άλλες πλατείες.

Όλες αυτές οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι αρνήσεις πληρωμής φόρων, κλπ., εντάσσονται στο αυθόρμητο κίνημα.

Ανεξάρτητα εάν πρόκειται για οργανωμένο - αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο - κίνημα, απ' τη στιγμή που δεν θέτει το ζήτημα της εξουσίας, την ανατροπή της αστικής και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, πρόκειται για αυθόρμητο κίνημα που ξεπηδάει ως ανάγκη αντίστασης, αντίδρασης, διαμαρτυρίας, διεκδίκησης, απέναντι στην επίθεση που δέχονται, η εργατική τάξη και άλλα στρώματα, απ' το κράτος και το κεφάλαιο.

Αυτή η εξέλιξη είναι απόλυτα φυσιολογική. Η έλλειψη αντίδρασης θα ήταν αφύσικο φαινόμενο. Όπως απόλυτα φυσιολογικό είναι αυτές οι αυθόρμητες εκδηλώσεις να φτάνουν, στην καλύτερη περίπτωση, ως την πιο ριζοσπαστική εκδοχή της αστικής πολιτικής, και μέχρις εκεί. Κι αυτό διότι στην κάθε κοινωνία κυριαρχεί η ιδεολογία της άρχουσας τάξης και εν προκειμένω, της αστικής, η οποία είναι πλατιά διαδεδομένη «και διαρκώς αναγεννιέται με τις πιο ποικίλες μορφές», όπως μας λέει ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε;» και «επιβάλλεται αυθόρμητα πάνω στον εργάτη» ενώ η σοσιαλιστική ιδεολογία δεν εμφανίζεται αυθόρμητα αλλά «έρχεται απ έξω».

Τα χαρακτηριστικά που παίρνουν κάθε φορά οι λαϊκές αντιδράσεις και το πώς εκδηλώνονται χρήζουν επεξεργασίας και κυρίως παρέμβασης, διότι δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να έχουν, ή να αποκτούν, υγιή και προοδευτικά χαρακτηριστικά, μπορούν να έχουν, ή να αποχτήσουν, και αντιδραστικά.

Κύκλοι της αντίδρασης, προβλέποντας τη λαϊκή αντίδραση στην πολιτική της κυβέρνησης, προσπάθησαν να παρέμβουν στην οργάνωση και έκφρασή της και να της προσδώσουν απ' την αρχή, αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Αυτή η προσπάθεια εκφράζεται σε συνθήματα όπως: «Αλήτες προδότες πολιτικοί!», «Να καεί να καεί, το μπουρδέλο η βουλή!», κλπ.

Τα πράγματα όμως εξελίχτηκαν διαφορετικά. Ο λαός, κάτω απ την πίεση των προβλημάτων του αλλά και την επίδραση των δυνάμεων που προβάλουν μια διαφορετική απ' τη σημερινή προοπτική, μαζικοποίησε αυτές τις συγκεντρώσεις και τους έδωσε άλλα χαρακτηριστικά και αιτήματα, πράγμα που εκφράζεται στις συζητήσεις και τις ομιλίες που γίνονται στις συγκεντρώσεις, (όπου συμμετέχει αρκετός αριστερός κόσμος και κομμουνιστές), και στα ψηφίσματα που εκδίδονται.

Αν θέλει λοιπόν κάποιος να κρίνει αντικειμενικά τις συγκεντρώσεις στις πλατείες, το περιεχόμενο, τον προσανατολισμό και το χαρακτήρα τους, πρέπει να κρίνει με βάση το αποτέλεσμα που υπάρχει και τα «ντοκουμέντα» των συγκεντρώσεων και όχι τους σχεδιασμούς της αντίδρασης (του κράτους, των διάφορων ξένων και ντόπιων μηχανισμών, των μυστικών υπηρεσιών κλπ).

Η αλλαγή στάσης των μεγάλων κυρίως ΜΜΕ, αποτυπώνει την έως τώρα αποτυχία των κύκλων που προαναφέραμε, να αντιδραστικοποιήσουν την λαϊκή αντίδραση και να την καταστήσουν ανώδυνη και ακίνδυνη για την κυβέρνηση και τους στόχους της αστικής τάξης.

Χαρακτηριστικό της αλλαγής στάσης των ΜΜΕ, αλλά και ανοιχτή προβοκάτσια, αποτελεί το κεντρικό άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη της εφημερίδας Το ΒΗΜΑ στις 05/06/2011, με τίτλο «Οι εκδοχές της εκτροπής» στο οποίο, με αφορμή τη διαμαρτυρία των «αγαναχτισμένων» στο Σύνταγμα και το μούντζωμα των βουλευτών κατά την έξοδό τους απ τη βουλή, γράφει:

«…Η προ ημερών απόπειρα εισβολής «διαδηλωτών» στο κτίριο της Βουλής δεν είναι η πρώτη επίθεση στο Κοινοβούλιο…».

«…Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή. Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;».

Τέτοιες προβοκάτσιες, δείχνουν ανάγλυφα ότι μέσα στην ελληνική κοινωνία κάτι νέο και ελπιδοφόρο γεννιέται και οι κομμουνιστές, χωρίς να υποκλιθούν στο αυθόρμητο, πρέπει να το γονιμοποιήσουν και να το μπολιάσουν με την προοπτική και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η εργατική εξουσία, η μοναδική πόρτα που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Τα ψηφίσματα που εκδίδονται βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση, δεν είναι αντιδραστικά, και εν πολλοίς αποδείχνουν, εκτός των άλλων, την ορθότητα και τη δυνατότητα μαζικής επίδρασης και υιοθέτησης απ' την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, του προγράμματος με το οποίο μια σειρά οργανώσεις παρεμβήκαμε στις προηγούμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και φυσικά εξακολουθούμε να το προβάλουμε, απ' την πλευρά μας τουλάχιστον, αποφασιστικά και αταλάντευτα μιας και απ' την αρχή ήμασταν πεισμένοι για την ορθότητά του και τη δυναμική του.

• Ανατροπή του αντεργατικού προγράμματος Σταθερότητας και του Μνημονίου (καθώς και τα νέα μνημόνια, το σύμφωνο για το Ευρώ κλπ).

• Μονομερής διαγραφή του χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία).

• Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

• Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.

• Κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή πτωχεύουν με δήμευση των περιουσιών των ιδιοκτητών τους.

• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων μικροαστών.

• Χωρισμός κράτους – εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας

• Απαγόρευση των απολύσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας. Δουλειά για όλους.

Το μεταβατικό αυτό πρόγραμμα ήδη επιδρά και εκφράζεται, έστω περιορισμένα, μέσα απ' τα ψηφίσματα των συγκεντρώσεων και συνελεύσεων στις πλατείες.

Η προοπτική αυτών των συγκεντρώσεων δεν είναι δεδομένη. Θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες και κυρίως απ' τη δράση, την παρέμβαση, την επίδραση του συνειδητού παράγοντα, των κομμουνιστών. Και «όταν δεν πάει το βουνό στο Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό».

Οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν σταθερή παρουσία στις συγκεντρώσεις και στις συνελεύσεις, να παίρνουν το λόγο βάζοντας το αίτημα της διαγραφής του χρέους και άλλα αιτήματα-στόχους, την αναγκαιότητα πίεσης προς τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες για δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις, την αναγκαιότητα πολιτικής έκφρασης του κινήματος μέσα από ένα πρόγραμμα εξουσίας, ζυμώνοντας το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, το οποίο ανταποκρίνεται στο κενό πρότασης εξουσίας από την αριστερά, για την αποτελεσματική απόκρουση της επίθεσης της αστικής τάξης και την εργατική αντεπίθεση. Θα πρέπει να παρέμβουμε έχοντας στο νου μας ότι απευθυνόμαστε σε μια πλειοψηφία ανθρώπων απαίδευτων κινηματικά και πολιτικά, να εξηγήσουμε τι είναι για μας η άμεση δημοκρατία, δηλαδή, η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων, των αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων στα πρότυπα της Παρισινής Κομμούνας και ότι ο δρόμος για την επίτευξή της περνάει μέσα απ' τη σοσιαλιστική-προλεταριακή- κοινωνική επανάσταση και το τσάκισμα του αστικού κράτους.

Πρέπει να καταδείξουμε ότι χωρίς την πολιτική έκφραση του κινήματος – την μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή προσπάθεια κατάληψης της πολιτικής εξουσίας- είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτό θα ξεφουσκώσει ή θα απορροφηθεί από αστικής επιρροής δυνάμεις.

Κομβικό σημείο αποτελεί η επιτυχία της απεργίας στις 15/6, με παράλληλη προσπάθεια μπλοκαρίσματος της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου σχεδίου στη Βουλή που προβλέπει νέα αντεργατικά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις και αύξηση της άμεσης και άμεσης φορολογίας των εργαζομένων.

Οι κομμουνιστές πρέπει να συνδέσουν τις συγκεντρώσεις αυτές με το συνδικαλιστικό κίνημα, να μετατραπούν οι συγκεντρώσεις σε λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες πρέπει να παίρνουν αποφάσεις, να διεκδικούν απ' το κράτος και την κυβέρνηση, να αναδεικνύουν στόχους και αιτήματα όπως ήδη κάνουν, να διευρύνονται σε πόλεις και χωριά. Μπορούν επίσης να εκλέγουν αιρετούς και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους, οι οποίοι θα εναλλάσσονται διαρκώς και θα αναλαμβάνουν να οργανώνουν καλύτερα τις συγκεντρώσεις, να οργανώνουν την περιφρούρησή τους, το συντονισμό με όλες τις πλατείες της χώρας.

Στόχος πρέπει να είναι οι συνελεύσεις να επεκταθούν και να εδραιωθούν στους εργασιακούς χώρους με το σχηματισμό εργοστασιακών συμβουλίων και εργατικών επιτροπών που θα ασκούν εργατικό έλεγχο.

Στην αμέσως επόμενη περίοδο θα κριθεί ο εκφυλισμός ή μη, των συγκεντρώσεων στις πλατείες, η αντοχή, η διάρκεια και ο προσανατολισμός τους. Οι κομμουνιστές πρέπει να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους στη δεύτερη εκδοχή.