Η πανελλαδική συνέλευση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β’ , σήμερα Κυριακή, 16/2, ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία το κείμενο της κοινής πολιτικής δήλωσης που διαμορφώθηκε στις 10/2 από οργανώσεις, συλλογικότητες της αριστεράς και ανένταχτους αγωνιστές, σεβόμενη τη συλλογική διαδικασία που το διαμόρφωσε. Εκτιμά ότι ήδη υπάρχει κοινό κτήμα προγραμματικής σύγκλισης, επαρκές για να εκφράσει ενωτικά το κοινωνικό ρεύμα που θέλει την έξοδο από την ευρωζώνη και τη σύγκρουση με την Ε.Ε.

Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή τη πολιτική δήλωση αποφασίσαμε τη μετωπική πολιτική μας συμπόρευση με στόχο το συντονισμό και τη συνεργασία στους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες, καθώς και την από κοινού εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία και εξειδίκευση του κοινού μεταβατικού μας προγραμματικού πλαισίου.

Πολιτικός στόχος είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να μπορέσει να οδηγήσει σε μια έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης λαϊκής πλειοψηφίας, σε ρήξη με τη λογική του «ευρω-μονόδρομου» που έχουν επιβάλλει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με τους ηγεμονικούς καπιταλισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Αυτή η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα» της ελληνικής αστικής τάξης έχει οδηγήσει τους εργαζομένους και το λαό στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και έχει δεσμεύσει την οικονομία της στους σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών πολυεθνικών μονοπωλίων. Η στάση απέναντι σ’ αυτόν τον υποτιθέμενο «ευρω-μονόδρομο» ξεχωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα σ’ αυτές που υποκλίνονται στα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και αυτά που υποστηρίζουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Αυτό τον δεύτερο δρόμο σκοπεύει να αναδείξει και να ισχυροποιήσει η συμπόρευση.

Η ανάγκη της συμπόρευσης αυτής προέκυψε από την κοινή μας πεποίθηση ότι σήμερα, μέσα στη συνθήκη μιας οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία, οδηγώντας την στην φτώχεια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, και καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Πολιτική έκφρασή τους αποτελούν η δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ και ο υπό διαμόρφωση ευρύτερος «κεντροαριστερός» χώρος που καταστατικό του πλαίσιο έχει την αμετάκλητη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη/ΕΕ, ανεξαρτήτως κόστους για το λαό και τη χώρα. Έχει επιπλέον σαν ακροδεξιό δήθεν αντι-συστημικό συμπλήρωμα και φόβητρο την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη πλευρά η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας (οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα αυτοασπαχολούμενα και τα μικροαστικά στρώματα, η μικρή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία, οι άνεργοι) έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές με τους πολύ μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, προκαλώντας μεγάλο κλονισμό και ανακατατάξεις στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, βάζοντάς το σε μια διαρκή κρίση εκπροσώπησης.

Επιδίωξή μας είναι να ενισχύσουμε τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων πρώτα απ' όλα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ζωής τους, για να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο η εξουσία και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας εκμεταλλευτικής μειοψηφίας, η ζωή, η ευημερία και η ελευθερία του εργαζόμενου λαού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λεηλατούνται. Γι' αυτό το πρόγραμμά μας συνδέεται με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:

* Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση αυτά.

* Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.

* Η έξοδος από το ευρώ, ως ελάχιστη προϋπόθεση ενός εθνικού ελέγχου της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής.

* Η απειθαρχία στις συνθήκες, τις οδηγίες και την επιτήρηση της ΕΕ.

* Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.

* Ο δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας.

* Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου με προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.

* Η υπεράσπιση και ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, η προώθηση θεσμών λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.

* Η λήψη μέτρων για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό όπλο για τη διαίρεση και εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.

* H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η καθιέρωση νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Κανένας άνθρωπος «λαθραίος», και κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά. Ίσα δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζομένους. Πολιτικά δικαιώματα στους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες. Μη αποδοχή των συνθηκών του Δουβλίνου, του Σένγκεν, του Συμφώνου μετανάστευσης, της Frontex. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι στην πολιτική των επαναπροωθήσεων. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο.

* Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η παραμονή στο οποίο μόνον συμφορές έχει επιφέρει στη χώρα μας, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.

* Η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ΕΕ. Ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Σήμερα η απειθαρχία στις συνθήκες της ΕΕ, ο αγώνας για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων. Στόχος μας είναι η ισότιμη και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση.

Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα, με την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Μόνον στο βαθμό που η πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού γίνει υπόθεση αυτού του κινήματος θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και οι αναγκαίοι συσχετισμοί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Άμεσος πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-και του ντόπιου κεφαλαίου, της δικομματικής τους κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική.

Πεποίθησή μας είναι και η πραγματικότητα το αποδεικνύει πως όποια κυβέρνηση δεν έλθει σε ρήξη με τη λογική της διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και αποδεχθεί το χρέος, αναγκαστικά θα εφαρμόσει ένα καθεστώς λιτότητας με τη μια ή την άλλη μορφή. Γι’ αυτό και δεν αποτελεί λύση μια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα αποτελέσει θεματοφύλακα της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το χρέος και δηλώνει ότι θα το πληρώσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρά την εκλογική τους δύναμη, έχουν αποτύχει δραματικά στο να οργανώσουν μια διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις, υποτάσσεται στις «κόκκινες γραμμές» του κυρίαρχου συστήματος, μειώνοντας έτσι τις λαϊκές προσδοκίες, υποτιμά τη λαϊκή οργάνωση της αντίστασης και του ξεσηκωμού, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση η οποία θα στηρίζεται ακόμη και σε τμήματα της Δεξιάς. Με την ακολουθούμενη πολιτική του εντέλει αποτελεί ένα δίαυλο ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στο κυρίαρχο σύστημα.

Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα (μεταξύ αυτών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ) στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και αρνείται να θέσει άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης, θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων, υποτιμά τις λαϊκές ανατρεπτικές δυνατότητες, αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση που θα έδινε μακρά πνοή στους λαϊκούς αγώνες.

Σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια σταθερή μετωπική συμπόρευση, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς (ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά), αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.

Αυτονόητο είναι ότι διασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτήν τη συμπόρευση και ότι αυτή παραμένει ανοιχτή σε όποιον στη συνέχεια αποδεχτεί το πρόγραμμα της και τη συνολικότερη κατεύθυνση της. Η κεντρική πολιτική μετωπική μας συγκρότηση όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά οφείλει να ενισχύει την κοινή δράση σε όλα τα μέτωπα του κινήματος με δυνάμεις και αγωνιστές που επιλέγουν να μη συμμετάσχουν τώρα σ' αυτήν.

Η κοινή αυτή πολιτική δήλωση αποτελεί ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης και της κοινής παρέμβασης στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου.

Το κείμενο αυτό έγινε δεκτό στις 10.2.2014 από συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , ΣΧΕΔΙΟ Β’, από τη συλλογικότητα «αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ», ανένταχτους αγωνιστές και από μέλη πρώην ΕΠΑΜ, και ανέλαβαν να το συνδιαμορφώσουν και επεξεργασθούν γλωσσικά για την τελική του μορφή σύντροφοι από την ΑΡΑΝ, ΝΑΡ και ΣΧΕΔΙΟ Β’.