Η ετεροζήτηση (ή άγνοια του ελέγχου (ignoratio elenchi) ή αλλαγή του ελέγχου ή μετάβαση σε άλλο γένος) στην απάντηση του σ. Μπόικου στην κριτική μου

πατήστε εδώ για να διαβάσετε το αρχικό κείμενο του σ. Μπόικου

Ετεροζήτηση ονομάζεται η αναληθής, η ψευδής επιχειρηματολογία, η οποία απομακρύνεται από τη θέση, την αλήθεια της οποίας πρέπει ν’ αποδείξει, και επικαλείται λόγους που οδηγούν όχι στο ζητούμενο αλλά σε άλλο, άσχετο με τούτο συμπέρασμα. Η ετεροζήτηση, όταν συμβαίνει από άγνοια, λέγεται άγνοια του ελέγχου (ignoratio elenchi) και κατατάσσεται στους παραλογισμούς∙ όταν γίνεται σκόπιμα κι επίτηδες, λέγεται αλλαγή του ελέγχου ή μετάβαση σε άλλο γένος και κατατάσσεται στα σοφίσματα.

Ένα τέτοιο σόφισμα είναι και η απάντηση του σ. Μπόικου στις κριτικές παρατηρήσεις μου πάνω στο κείμενό του με θέμα τις θέσεις του Λένιν για τη μετανάστευση. Με θράσος δικολάβου ο σ. Μπόικος εκτοξεύει εναντίον μου τη μομφή ότι ο ίδιος ο Βλόσιος «αποφεύγει να τοποθετηθεί ανοιχτά γραπτά ή προφορικά σχετικά με την θετική του θέση, δηλαδή τί πιστεύει ότι λέει ο ίδιος ο Λένιν».

Ο σ. Μπόικος παραβλέπει ότι το θέμα της εργασίας του ήταν «οι θέσεις του Λένιν για τη μετανάστευση» και όχι «τι πιστεύει ο Βλόσιος ότι λέει ο ίδιος ο Λένιν». Η αντικειμενική παρουσίαση των θέσεων ενός θεωρητικού για ένα θέμα δε μπορεί να στηρίζεται στην προσωπική πίστη, στην εκλεκτικίστικη και διαστρεβλωτική επιβεβαίωση της προσωπικής πίστης του εισηγητή για το θέμα που εισηγείται, αλλά στη συνολική μελέτη, διερεύνηση και στην αντικειμενική θεώρηση όλων των σχετικών τεκμηρίων και γεγονότων που σχετίζονται με το θέμα της εργασίας του εισηγητή- των θέσεων του Λένιν για τη μετανάστευση στην περίπτωσή μας. Και αυτό που ενοχλεί το σ. Μπόικο είναι ότι εγώ, ο Χ. Βλόσιος, δεν έχω μια συνείδηση θρησκευτικού τύπου, που απλώς προσπαθεί να επιβεβαιώσει μια πίστη, μια προκατάληψη, όπως η δική του, αλλά, αντίθετα, έχω συνείδηση επιστημονική, συνείδηση που στοχοπροσηλώνεται στην ανεύρεση της αντικειμενικής αλήθειας και όχι στη στήριξη των βρώμικων συμφερόντων των ημιπαρασιτικών μεσαίων στρωμάτων, της κοινωνικής βάσης της αναρχοαυτονομίας που προσπαθεί να το παίξει λενινίστρια, αποδίδοντας αυθαίρετα στο Λένιν το αναρχοαυτόνομο σύνθημα «μετανάστευση χωρίς όρους ή ανοιχτά σύνορα».

Στο κείμενο με τις κριτικές μου παρατηρήσεις προκάλεσα το σ. Μπόικο να μας παραθέσει αυτούσιο το κείμενο του Λένιν στο οποίο περιέχονταν η υποτιθέμενη λενινική θέση και έκφραση για "μετανάστευση χωρίς όρους". Στην απάντησή του ο σ. Μπόικος από τη μια δεν μπαίνει στον κόπο να μας παραπέμψει σε κανένα σχετικό κείμενο του Λένιν και από την άλλη δεν ομολογεί ότι η έκφραση «μετανάστευση χωρίς όρους» είναι δική του θέση που την αποδίδει αυθαίρετα στο Λένιν.

Επίσης, στο κείμενο της κριτικής μου, παρατίθεται αυτούσιο το κείμενο της απόφασης του συνεδρίου της Β΄ Διεθνούς στη Στουτγάρδη, το οποίο διαφωτίζει τον αναγνώστη πάνω στο ζήτημα του τι ακριβώς εννοούσε ο Λένιν, όταν μιλούσε για μετανάστευση χωρίς περιορισμούς στα άρθρα του για τις αποφάσεις του συνεδρίου της Στουτγάρδη -συνέδριο στο οποίο συμμετείχε και ο ίδιος προσωπικά και αποφάσεις τις οποίες υπερψήφισε και ο ίδιος προσωπικά. Σύμφωνα με το κείμενο της απόφασης, μετανάστευση χωρίς περιορισμούς σημαίνει από τη μια μετανάστευση χωρίς φυλετικούς κι εθνικούς περιορισμούς, και από την άλλη με μια σειρά νομικούς όρους και προϋποθέσεις που θωρακίζουν το εργατικό κίνημα των χωρών υποδοχής και των χωρών προέλευσης αλλά και τους ίδιους τους μετανάστες από τους κινδύνους της παράνομης και δουλεμπορικής μετανάστευσης από τον τρίτο κόσμο, που βιώνουμε σήμερα σε όλη τη μεσογειακή Ευρώπη. Ούτε και γι’ αυτό το διακειμενικό συσχετισμό των άρθρων του Λένιν για τις αποφάσεις του συνεδρίου της Στουτγάρδης και της απόφασης του συνεδρίου της Στουτγάρδης για τη μετανάστευση που μας βοηθάει να εμβαθύνουμε στη θέση του Λένιν για τη μετανάστευση λέει τίποτε το συγκεκριμένο ο σ. Μπόικος στην απάντησή του -μολονότι αυτός ο συσχετισμός διαψεύδει τους αυθαίρετους και ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς του για τη δήθεν θέση του Λένιν για "μετανάστευση χωρίς όρους"!

Τέλος, ο σ. Μπόικος αφήνει ασχολίαστη την παράλειψη της στάσης του Λένιν απέναντι στους γερμανούς εργάτες που θέλανε να μεταναστεύσουνε στη νεαρή Σοβιετική Ένωση –γεγονός που διαψεύδει τον ισχυρισμό του ότι ο Λένιν ήταν υπέρ της χωρίς όρους, της χωρίς δηλ. νομικές προϋποθέσεις μετανάστευσης.

Ασχολίαστο αφήνει επίσης και το γεγονός ότι παρέλειψε ν’ αναφέρει τη θέση του Λένιν ότι οι μετανάστες στις ιμπεριαλιστικές χώρες πρέπει υποχρεωτικά ν’ αποκτούν δωρεάν πολιτικά δικαιώματα μετά από λιγόμηνη διαμονή κι εργασιακή απασχόληση στις ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως η Ελβετία! Η αποσιώπηση αυτή δεν εκφράζει πιθανώς τη τάση των μικροαστών να μονοπωλήσουν την ιδιότητα του πολίτη, για ν’ απολαμβάνουν μόνον αυτοί τα προνόμια, τα δικαιώματα και τα πλεονεκτήματα που συνεπάγεται η πολιτογράφηση, και να εμποδίζουν την πολιτική διεκδίκηση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης; Και δε θυμίζει η αποσιώπηση αυτού του γεγονότος τους προνομιούχους πολίτες της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας που επέμεναν στον κανόνα ότι μόνο όσοι και οι δύο γονείς τους ήταν αθηναίοι πολίτες μπορεί να είναι αθηναίοι πολίτες!

Η αποσιώπηση της επιστημονικής παρατήρησης του Λένιν και η σιωπηρή απόκρυψη του γεγονότος ότι στους μετανάστες εργάτες αναθέτονται οι πιο βαριές, οι πιο ανθυγιεινές, οι πιο βρώμικες και οι πιο κακοπληρωμένες εργασίες, ενώ οι ντόπιοι εργάτες κάνουν τη δουλειά του επιστάτη ή άλλες καλοπληρωμένες εργασίες, επίσης δεν αιτιολογείται. Η αποσιώπηση όμως αυτών των γεγονότων δεν αποτελεί στήριξη του μύθου της κοινωνικής ευαισθησίας των ελλήνων εργοδοτών, εργολαβίσκων και υπεργολάβων και άλλων μικρών αφεντικών μεταμφιεσμένων σε εργάτες, καθώς κι έναν εξωραϊσμό της ελληνικής εργατικής αριστοκρατίας;

Ο δικολάβος μας, λοιπόν, αρνείται συστηματικά να αιτιολογήσει γιατί παρέλειψε μια σειρά από απόψεις του Λένιν για τη μετανάστευση- απόψεις που αντιφάσκουν με τη θέση του για ανοιχτά σύνορα και μετανάστευση χωρίς όρους. Αρνείται επίσης να παραδεχτεί ότι η εργασία που ανέλαβε για λογαριασμό της οργάνωσης, ήταν η παρουσίαση των απόψεων του Λένιν και όχι παρουσίαση των δικών του απόψεων. Και σκοπός αυτής της παρουσίασης ήταν και είναι να βοηθήσει τα μέλη της οργάνωσης ν’ αποκτήσουν μιαν αντικειμενική εικόνα των θέσεων του κλασικού αυτού θεωρητικού του μαρξισμού και όχι να παρουσιάσει τις δικές του απόψεις ως απόψεις του Λένιν.

Από κει και πέρα ο δικολάβος μας κάνει επίδειξη άγνοιας σε μια σειρά ζητήματα, συνεχίζοντας τη σοφιστική ταύτιση των απόψεων του Λένιν με τις δικές του απόψεις.

Η πρώτη επίδειξη άγνοιας αφορά την έννοια Industrie στα κείμενα των Μαρξ –Ένγκελς. Ο όρος Industrie στα κείμενα αυτά αναφέρεται στη δευτερογενή και μεταποιητική παραγωγή. Kleine Industrie σε αυτά τα κείμενα είναι τα βιοτεχνικά εργαστήρια, η χειροτεχνία και η μανουφακτούρα. Große Industrie είναι το εργοστάσιο, η φάμπρικα, η βιομηχανία στη νεοελληνική της σημασία. Όταν, λοιπόν, στις μεταφράσεις μαρξικών κι ενγκελσιανών έργων διαβάζουμε για "μεγάλη βιομηχανία", με αυτόν τον όρο εννοούνται γενικά τα εργοστάσια, οι φάμπρικες, οι βιομηχανίες σε αντίθεση με τα χειροτεχνικά και τα βιοτεχνικά εργαστήρια, και τις μανουφακτούρες, σε αντίθεση δηλ. με μεταποιητικές επιχειρήσεις που παράγουν με τη βοήθεια εργαλείων και όχι εργασιομηχανών. Προλετάριοι είναι, λοιπόν, οι εργοστασιακοί και βιομηχανικοί εργάτες, οι εργάτες που εργάζονται ως εξαρτήματα εργασιομηχανών και όχι ως δεξιοτέχνες στο χειρισμό εξειδικευμένων εργαλείων. Και γι’ αυτό ακριβώς οι προλετάριοι είναι η κοινωνική βάση του επιστημονικού σοσιαλισμού, αφού είναι αδύνατο να μετατραπούν σε ανεξάρτητους τεχνίτες και μαστόρους, σε ελεύθερους (μικροαστούς) επαγγελματίες ή σε καλοπληρωμένους, υπερειδικευμένους, δυσαναπλήρωτους δεξιοτέχνες χειριστές εργαλείων-η συντριβή των οποίων από τους εργοδότες τους καπιταλιστές υπήρξε το οικονομικό κίνητρο της βιομηχανικής επανάστασης. Και δεν είναι παραλογισμός ν’ αναγορεύονται σε προλετάριους οι εργάτες, οι οικονομικά καταστραμμένοι αγρότες, τεχνίτες κτλ. από τον τρίτο κυρίως κόσμο, οι,σύμφωνα με τη λενινική έκφραση, καθυστερημένοι και υπανάπτυκτοι εργάτες - απλά και μόνο επειδή ως μετανάστες προσπαθούν να ζήσουν από κάποια οικεία σε αυτούς, δηλ. προβιομηχανική, (αγροτική, κτηνοτροφική, χειροτεχνική, βιοτεχνική κτλ.) συνήθως μισθωτή εργασία;

Η δεύτερη επίδειξη άγνοιας που κάνει ο δικολάβος μας είναι η σημασία της έννοιας μεταβατικό αίτημα. Μεταβατικό είναι ένα αίτημα που μπορεί να υλοποιηθεί εν μέρει στον καπιταλισμό και πλήρως στη δικτατορία του προλεταριάτου. Όταν λοιπόν ο δικολάβος μας επισημαίνει ότι το αίτημα "ανοιχτά σύνορα για τους εργάτες" «δεν πρόκειται οι καπιταλιστές να το εφαρμόσουν», τότε το αίτημά του για μετανάστευση χωρίς όρους όχι μόνο δεν είναι μεταβατικό, αλλά και ταυτίζεται πλήρως, με την αναρχική, όπως τη χαρακτηρίζει και ο ίδιος, απαίτηση για κατάργηση των συνόρων!

Επιπλέον, το αναδιατυπωμένο αίτημά του "ανοιχτά σύνορα για τους εργάτες" (πρώτη διατύπωση σκέτα "ανοιχτά σύνορα"!) δεν έρχεται σε αντίφαση με την απαίτησή του η μετανάστευση των εργατών να γίνεται χωρίς τις τυπικές προϋποθέσεις κάθε σύννομης μετανάστευσης, δηλ. χωρίς διαβατήρια, βίζες, λευκά ποινικά μητρώα κλπ., δεν μεταμφιέζει έτσι σε εργάτες τους καταζητούμενους εγκληματίες, τους νταβατζήδες, τους εμπόρους ναρκωτικών, και γενικότερα τα μέλη κάθε εθνικής και τοπικής μαφίας- δυσφημώντας στο έπακρο τους πραγματικούς εργάτες κι ευνοώντας το δουλεμπόριο της παράνομης και πανάκριβης για τα θύματά της μετανάστευσης; Και δεν είναι δείγμα δήθεν απλοϊκότητας η αντίληψη ότι τα χωρίς όρους ανοιχτά σύνορα για τους εργάτες, χωρίς δηλ. τους νόμιμους ελέγχους και όρους, εκθέτουν το αστικό ή το προλεταριακό κράτος που θα εφαρμόσει κάτι τέτοιο, στον κίνδυνο της στρατιωτικής του άλωσης από τους εθνικούς και ταξικούς του εχθρούς, δε μετατρέπει τη χωρίς όρους εργατική μετανάστευση σε Δούρειο Ίππο της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της αφελούς αυτής αστικής ή προλεταριακής χώρας; Φαντάζεται κανείς σε πόσο σύντομο χρονικό διάστημα οι ΕΠΑ θα κυρίευαν την Κούβα, αν ο Κάστρο εφάρμοζε μια πολιτική χωρίς όρους μετανάστευσης στην Κούβα, που θα επέτρεπε στον αμερικανικό στρατό να εισαγάγει στην Κούβα ολόκληρα τάγματα επίλεκτων στρατιωτικών δυνάμεων, στρατιωτικών δυνάμεων δηλ. εκπαιδευμένων να εξοπλιστούν και να συγκροτηθούν σε ετοιμοπόλεμες στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα που τους φιλοξενεί;

Επίδειξη άγνοιας και αναρχισμού κάνει ο δικολάβος μας και όταν ταυτίζει το μαρξικό αίτημα για κατάργηση του μόνιμου, δηλ. κυρίως του μισθοφορικού στρατού με το αίτημα για κατάργηση του στρατού γενικά- πράγμα που θα συμβεί μόνον στην κομμουνιστική κοινωνία. Η αντικατάσταση του μόνιμου στρατού από τον ένοπλο λαό ισοδυναμεί με τη συγκρότηση ενός άλλου είδους στρατού, όπου η ιδιότητα του πολίτη ταυτίζεται με την ιδιότητα του οπλίτη, όπου ο λαός οργανώνεται και ασκείται στρατιωτικά ισόβια σχεδόν, όπως οι πολίτες της αρχαίας αμεσοδημοκρατικής Αθήνας -χωρίς βέβαια ν’ αποκλείεται η νομοτέλεια της διατήρησης για ένα διάστημα ενός μικρού μόνιμου στρατού, αναγκαίου για την εκπαίδευση των αξιωματικών του καθεαυτού στρατού που αποτελείται από τον ένοπλο λαό! (Βλ. ΜΕW, τ.16,. 199).

Ας δούμε τέλος κι ας σχολιάσουμε την πιο αναρχική, την πιο σοφιστική, την πιο διαστρεβλωτική, και την πολιτικά πιο βρώμικη παράγραφο της απάντησης του δικολάβου μας: «Η λέξη “όρος” μπορεί να περιγραφεί απλά, για όποιον θέλει να διαφωτίσει και όχι να συσκοτίσει με τις περίπλοκες περιπλοκάδες του λόγου του. Ο “όρος” λοιπόν, που αλλιώς λέγεται προϋπόθεση, για να είναι όρος, θα πρέπει να καλύπτεται, να πληρούται. Αν όχι, θα υπάρξουν κυρώσεις. Αν ένας που θέλει να πάει στις ΗΠΑ δεν καλύπτει τον όρο του λευκού ποινικού μητρώου, δεν παίρνει βίζα. Αυτοί είναι οι όροι που προσπαθεί να μας πείσει ο Βλόσιος ότι υπερασπιζόταν η απόφαση του συνεδρίου της Στουτγκάρδης και στους οποίους έμεινε πιστός μέχρι το τέλος της ζωής του ο Λένιν. Όσο πιο απροκάλυπτο το ψέμα, τόσο πιο δυνατά το στηρίζει ο γκεμπελίσκος Βλόσιος. Βλέπει αναρχικούς που διαστρεβλώνουν το πραγματικό γράμμα του Λένιν, που θέλουν να ανοίξουν τα σύνορα για τους εγκληματίες. Αυτά όμως δεν θυμίζουν τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος αλλά τη μαύρη προπαγάνδα των Καρατζαφέρη, Βορίδη και Πλεύρη.»

Ο Βλόσιος τους όρους της εργατικής μετανάστευσης που αποφάσισε το συνέδριο της Στουτγάρδης τους παραθέτει, μεταφράζοντας μάλιστα για πρώτη φορά στα ελληνικά το αυθεντικό γερμανικό κείμενο της σχετικής απόφασης. Οι όροι αυτοί είναι:

‘‘Ι. Για τη χώρα υποδοχής των μεταναστών:

1. Απαγόρευση της εισόδου στη χώρα εκείνων εκεί των εργατών, οι οποίοι έχουν κλείσει μια σύμβαση που τους αφαιρεί την ελεύθερη διάθεση της εργατικής τους δύναμης και των μισθών τους.

2. Νομική προστασία των εργατών με μείωση της εργάσιμης μέρας, εισαγωγή ενός κατώτατου μισθού με καθορισμένο ύψος, απαγόρευση του συστήματος των ενδιάμεσων προαγοραστών ( Sweetingsystems )και ρύθμιση της μισθωτής κατ’ οίκον βιοποριστικής εργασίας, αυστηρή επίβλεψη των συνθηκών υγιεινής και κατοικίας.

3. Κατάργηση όλων των περιορισμών, οι οποίοι αποκλείουν ορισμένες εθνικότητες ή φυλές από τη μόνιμη εγκατάσταση ή τη δυσκολεύουν.

4. Διευκόλυνση της ένταξης ξένων στα συνδικάτα της χώρας και ενεργητικότατη προπαγάνδα μέσα στους μετανάστες για την ένταξή τους στα συνδικάτα.

5. Στήριξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων εκείνων εκεί των χωρών, από τις οποίες πρωτίστως στρατολογούνται οι μετανάστες.

ΙΙ. Για τη χώρα προέλευσης των μεταναστών:

1. Ενεργητικότατη συνδικαλιστική προπαγάνδα.

2. Πληροφόρηση των εργατών και της κοινής γνώμης για το πραγματικό επίπεδο των συνθηκών εργασίας στις χώρες υποδοχής μεταναστών.

3. Δραστήρια συνεργασία των συνδικάτων με αυτά της χώρας υποδοχής των μεταναστών, χάρη της κοινής δράσης στα ζητήματα της αποδημίας από μια χώρα και της μετανάστευσης σε άλλη.

4. Επιτήρηση των ναυτιλιακών πρακτορείων και των μεταναστευτικών γραφείων, ενδεχομένως νομοθετικά και διοικητικά μέτρα εναντίον τους, ώστε να εμποδιστεί να γίνεται κατάχρηση της μετανάστευσης για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατικών μεταφορικών επιχειρήσεων

ΙΙΙ. Νέα ρύθμιση των μέσων μεταφοράς, ιδιαίτερα της ναυτιλίας. Επιτήρηση των κανονισμών από επιθεωρητές με διακριτικότατη εξουσία, οι οποίοι θα πρέπει να ορίζονται μέσα από τις γραμμές των συνδικαλιστικά οργανωμένων εργατών της χώρας υποδοχής των μεταναστών καθώς και της χώρας προέλευσής τους. Μέριμνα για τους νεοαφιχθέντες μετανάστες, ώστε να μην πέφτουν εξαρχής θύματα της κατ’ οίκον εκμετάλλευσης από τους ταβερνιάρηδες και τους άλλους παρασιτικούς/ αμακαδόρους καπιταλιστές.’’»

Για να εκπληρωθούν αυτοί οι όροι, για να επιτηρηθούν για παράδειγμα οι εταιρείες μεταφοράς εργατών –μεταναστών από επιθεωρητές αγωνιστές εργάτες, αντιπροσώπους των συνδικάτων, ώστε να μην πέφτουν οι μετανάστες θύματα εκμετάλλευσης από τις μεταφορικές επιχειρήσεις, ή για να μην πέφτουν οι μετανάστες θύματα της κατ’ οίκον εκμετάλλευσης από τους ταβερνιάρηδες και τους άλλους παρασιτικούς/ αμακαδόρους καπιταλιστές, δεν προϋποτίθεται ότι η μετανάστευση θα είναι νόμιμη με διαβατήρια, βίζες κτλ.; Φυσικά, όλα αυτά δε συμφέρουν στους μικρομεσαίους άγριους εκμεταλλευτές των μεταναστών, που ποντάρουν στην παράνομη μετανάστευση, για να μπορούν να εκβιάζουν τους μετανάστες και να τους μετατρέπουν σε δουλικά τους που εργάζονται για τ’ αποφάγια των αφεντικών τους. Από κει και πέρα, μόνον άτομα που δεν έχουν λευκό ποινικό μητρώο, δηλ. άτομα που είναι μικροί ή μεγάλοι εγκληματίες, αγανακτούν με την απαίτηση των ΕΠΑ να μη χορηγούν βίζα σε άτομα με αποδεδειγμένη ροπή προς την παραβατικότητα του κοινού ποινικού δικαίου.

Τέλος, υπενθυμίζω πως κάθε τάξη επιβάλλει στο εσωτερικό της έναν καταμερισμό των πολιτικών και άλλων ταξικών τους ρόλων. Η αστική τάξη και τα αστικά μεσοστρώματα έχουν και την ακροδεξιά τους και τους αναρχοφασίστες τους (όπως το ναζιστικό S.A. μ’ επικεφαλής το Röhm), και τους δήθεν προοδευτικούς αναρχικούς της, πολλοί από τους οποίους παριστάνουν τους αναρχοκομμουνιστές, όπως ο σ. Μπόικος. Αν ο Χ. Βλόσιος είναι ένας "γκεμπελίσκος", επειδή έψαξε και βρήκε και κατανόησε τι όρους για τη μετανάστευση βάζει η απόφαση του συνεδρίου της Στουτγάρδης για τη μετανάστευση- όρους που, παρά τους αντίθετους αυθαίρετους ισχυρισμούς του Δημήτρη Ντούσα, αναπαράγουν τις θέσεις των Μαρξ-΄Ενγκελς για την εργατική μετανάστευση- τότε γκεμπελίσκος είναι και ο Λένιν που υπερψήφισε αυτές τις αποφάσεις, γκεμπελίσκοι είναι και ο Μαρξ και ο Ένγκελς που πρωτοδιατύπωσαν αυτές τις αντιλήψεις!

Φυσικά κατανοώ την οργή του σ. Μπόικου και αναμένω και την οργή του σ. Ντούσια και όλων εκείνων που με την ερευνητική μου εργασία και τη θεωρητική μου παρέμβαση βλέπουν ν’ αναιρούνται τα προσφιλή τους ιδεολογήματα. Τέτοια ιδεολογήματα που αναιρούνται από τη θεωρητική μου παρέμβαση είναι το μποϊκανό ιδεολόγημα περί ενός Λένιν με αναρχοαυτόνομες θέσεις στο ζήτημα της χωρίς όρους μετανάστευσης, το ντουσιανό ιδεολόγημα περί μιας Β΄ Διεθνούς που δήθεν δεν αναπτύσσει και δεν κωδικοποιεί στις αποφάσεις της τις θέσεις των Μαρξ-΄Ενγκελς για την εργατική μετανάστευση, το επίσης ντουσιανό ιδεολόγημα περί ενός Λένιν που αρνιέται τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Στουτγάρδης το 1915, και τέλος το μποϊκανό ιδεολόγημα περί μιας διαφορετικής μεταναστευτικής πολιτικής του Λένιν στην προεπαναστατική Ευρώπη και περί μιας άλλης διαφορετικής μεταναστευτικής πολιτικής του Λένιν στη Σοβιετική Ένωση.

Κλείνοντας, υπενθυμίζω ότι ο σ. Μπόικος με τη σχετική εργασία του είτε αγνοούσε είτε σκόπιμα απέκρυβε από την οργάνωση του ότι ο Λένιν είχε μια μεταναστευτική πολιτική στη Σοβιετική Ένωση που τασσόταν υπέρ μιας μετανάστευσης χωρίς εθνικούς και φυλετικούς περιορισμούς αλλά πάντα με τους όρους της προλεταριακής νομιμότητας, -νομιμότητας που ο σ. Μπόικος απεχθάνεται σα γνήσιος, όπως πια αποδεικνύεται, αναρχοαυτόνομος. Ο πιθανώς σκόπιμα ανολοκλήρωτος και αυθαίρετος χαρακτήρας της εργασίας του παραπέμπει στον τρόπο εργασίας του Κάουτσκι και των σύγχρονών του αυστριακών πανεπιστημιακών δασκάλων του, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Ένγκελς, είχαν εξασκηθεί στο να παρουσιάζουν ως δήθεν ολοκληρωμένη μια εργασία πάνω σ’ ένα θέμα, χωρίς να κάνουν μιαν ιστορική παρουσίαση του θέματός τους και χωρίς να κάνουν ουσιαστική χρήση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας και τεκμηρίωσης (στην περίπτωσή μας χρήση των Απάντων του Λένιν). Αυτή η εργασία παραπλανεί τους αναγνώστες της, που δεν έχουν τη μαρξιστική παιδεία η οποία θα τους επιτρέψει να διαχωρίσουν το μαρξισμό από τον μποϊκοαναρχισμό. Τέλος, για να κατανοήσουμε γιατί ο σ. Μπόικος μετέρχεται όλες αυτές τις σοφιστείες, ας ρίξουμε μια ματιά στη θεματική πρόταση της πρώτης παραγράφου του άρθρου του Λένιν με τον τίτλο «Μαρξισμός και Αναθεωρητισμός».

«Ένα γνωστό ρητό λέει ότι, αν τα γεωμετρικά αξιώματα έθιγαν τα συμφέροντα των ανθρώπων, οι άνθρωποι σίγουρα θα τα ανασκεύαζαν.» Οι θέσεις του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν για τη μετανάστευση θίγουν τα συμφέροντα όχι μόνο των κεφαλαιοκρατών της Ελλάδας αλλά και τα συμφέροντα των ελληνικών ημιπαρασιτικών μικρομεσαίων στρωμάτων που φιλοδοξούν να μετεξελιχτούν σε κεφαλαιοκράτες, εκμεταλλευόμενοι σκληρά, για ένα ξεροκόμματο, τους παράνομους και ολιγαρκέστατους ως προς το επίπεδο των αναγκών τους μετανάστες από τις καθυστερημένες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, και οργανώνοντας επίσης διάφορες επικερδείς μορφές παραβατικότητας, στη βάση της παράνομης μετανάστευσης- πάντα με τις ευλογίες και με τη συνενοχή του αστικού κράτους. Η στήριξη της μικρής και μεγάλης παρασιτικής επιχειρηματικότητας αποτελεί την επίσημη πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και η παρασιτική αυτή επιχειρηματικότητα δε θα μπορούσε να αναπτυχθεί, χωρίς την «παράνομη» μετανάστευση που πλημμύρισε τη χώρα και που μαζί με την πολιτική των επιδοτήσεων βοήθησε και βοηθάει στη σταθεροποίηση και στη βελτίωση της κοινωνικής θέσης των ημιπαρασιτικών μεσαίων στρωμάτων, ενώ πια η παράνομη μετανάστευση, μέσω των υπεργολαβιών, τροφοδοτεί με πάμφθηνο μειοδοτικό εργατικό δυναμικό και τη μεγάλη βιομηχανία, προς όφελος και της εργοδοσίας και της εργατικής αριστοκρατίας.

Όσο για τη δική μου θέση, για την τρέχουσα και τη συγκεκριμένη μεταναστευτική πλημμυρίδα που κατακλύζει μιαν εξαρτημένη χώρα της ΕΕ όπως η Ελλάδα, θεωρώ ότι, σε συνδυασμό με τις προερχόμενες από κρατικά δάνεια εθνικές επιδοτήσεις και με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, η μετανάστευση αυτή αποτελεί μια στρατηγική του κεφαλαίου των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ. Η μεταναστευτική αυτή στρατηγική από τη μια εξασφαλίζει για λογαριασμό των ιμπεριαλιστικών ευρωπαϊκών χωρών και των ΕΠΑ την εκτόνωση της δυσαρέσκειας του λαού των κατακτημένων ή των υπό κατάκτηση χωρών προέλευσης πολλών παράνομων μεταναστών. Τους εξασφαλίζει επίσης και την εκπαίδευση και τον εκπολιτισμό των προερχόμενων από τις καθυστερημένες χώρες μεταναστών, ώστε να τροφοδοτηθεί αργότερα η δική τους αγορά εργασίας με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, προσαρμοσμένο στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και σκέψης.

Από την άλλη, η μεταναστευτική αυτή στρατηγική εξασφαλίζει στις ιμπεριαλιστικές χώρες της ευρωζώνης τη συναίνεση των ευνοούμενων ελληνικών μικρομεσαίων στρωμάτων στην ευρωζώνη και στην παραπέρα συνένωση της ΕΕ, με την εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας στα όργανα της ΕΕ. Γιατί, αν οι μετανάστες από χώρες όπου το μεροκάματο είναι ίσο με δύο δολάρια, βρίσκουν στην Ελλάδα μια εργασία με μεροκάματο ίσο έστω και με 10 ή 20 ευρώ, μπορούν να στέλνουν στη χώρα τους μηνιαία εμβάσματα τα οποία εκεί ισοδυναμούν με ολόκληρους υψηλούς μισθούς. Και μετά από χρόνια μετανάστευσης μπορούν ν’ αποκτήσουν στη χώρα προέλευσής τους μιαν ακίνητη περιουσία σημαντική για τα μέτρα αυτής της χώρας, εκμεταλλευόμενοι την υψηλή ισοτιμία του ευρώ σε σχέση με το εθνικό τους νόμισμα.

Πάνω στη βάση αυτή χτίζεται μια συμμαχία των μεταναστών με την ελληνική αστική τάξη και τα ημιπαρασιτικά στρώματα των ελλήνων μικρομεσαίων και της ελληνικής εργατικής αριστοκρατίας. Η συμμαχία αυτή μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή της χώρας στο γερμανογαλλικό ιμπεριαλιστικό άξονα και στη μαζική μετανάστευση της πλειοψηφίας της ελληνικής εργατικής τάξης στις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ. Η τάση αυτή διαγράφεται ήδη στην πράξη και από τα ποσοστά μετανάστευσης των Ελλήνων προς την ΕΕ και από τη σύγκριση των Ελλήνων και των νόμιμων κι ενσωματωμένων στην ελληνική κοινωνία μεταναστών που είναι πραγματικοί και όχι εικονικοί άνεργοι με τα υψηλά ποσοστά απασχόλησης των εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων, παράνομων μεταναστών.

Σε περίπτωση μάλιστα που γίνει δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της ΕΕ, δεν είναι καθόλου απίθανο να νομιμοποιηθούν με ευρωπαϊκή πρωτοβουλία και να συμμετάσχουν σε αυτό το δημοψήφισμα όλοι οι παράνομοι ως τότε μετανάστες. Το αποτέλεσμα θα είναι να υπερκεραστούν οι αντιευρωπαϊκές τάσεις του ελληνικού πολιτικού σώματος από τη φιλευρωπαϊκή ψήφο των νομιμοποιημένων με ευρωπαϊκή πρωτοβουλία μεταναστών, που σε καμιά περίπτωση δε θα θέλουν να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ και την ευρωζώνη και να επανεισάγει τη δραχμή, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε εκμηδένιση των συναλλαγματικών τους πλεονεκτημάτων. Κατά συνέπεια, η αποδοχή μόνον της νόμιμης μετανάστευσης, η αποδοχή μόνον της μετανάστευσης που είναι σύμφωνη με τις αποφάσεις του συνεδρίου της Στουτγάρδης, η αποδοχή δηλ. μιας μετανάστευσης χωρίς εθνικούς και φυλετικούς περιορισμούς, η αποδοχή δηλ. μιας νόμιμης μετανάστευσης που επιβάλλει και στους εργοδότες και στους μετανάστες εργάτες την υποχρεωτική τήρηση των συλλογικών συμβάσεων και το σεβασμό όλων των εργατικών κατακτήσεων, αυτή η αποδοχή μόνον της νόμιμης μετανάστευσης σε συνδυασμό με την υψηλή προοδευτική φορολόγηση ακόμα και των μικρών εργοδοτών που θησαυρίζουν από τη μετανάστευση, και την ανεργία θα μειώσει, και τα εργατικά δικαιώματα θα προστατεύσει και τα κρατικά έσοδα θ’ αυξήσει για την άσκηση μιας κρατικής αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής, προς όφελος και των ελλήνων και των μεταναστών εργατών.

Αθήνα, 7-6-2011

Χρήστος Βλόσιος