Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου αποτελούν μια πρώτη νίκη του κινήματος σε βάρος των μνημονιακών πολιτικών. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στήριξαν μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ για να απαλλαγούν από τις αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε βάρος τους και τους υπέβαλαν σε διαρκείς στερήσεις.

Η υποστήριξη της εργατικής τάξης αποτυπώνεται στα υψηλότερα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και στη μεγαλύτερη διαφορά του από τη ΝΔ σε σχέση με το μέσο όρο στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις εργατουπόλεις όπου είναι συγκεντρωμένη η εργατική τάξη.

 

Η εργατική τάξη έκανε το καθήκον της με το μόνο όπλο που διέθετε, την ψήφο της. Εξαιτίας αντικειμενικών συνθηκών – ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια, εργοδοτική αυθαιρεσία – όσο και της ρηχής και αδιέξοδης πολιτικής τακτικής των δυνάμεων της Αριστεράς – από την τακτική του «ώριμου φρούτου» και της υποταγής στη νομιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη συντηρητική περιχαράκωση και τον αναχωρητισμό του ΚΚΕ και το φλύαρο κινηματισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –, η εργατική  τάξη έφτασε ως εκεί που μπορούσε να φτάσει. Κανείς άλλωστε δεν την κάλεσε να κάνει κάτι περισσότερο.

Είναι επίσης φανερό ότι η εργατική τάξη βλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα ευκαιρίας για να απαλλαγεί από τα μνημόνια, για να καθυστερήσει την επίθεση, για να επιτύχει κάποιες μικρές νίκες σε επίπεδο φιλεργατικών-φιλολαϊκών ρυθμίσεων, αλλά δεν ταυτίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν περιμένει πολλά από αυτόν. Δεν πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας, δεν πανηγύρισε μαζικά τη νίκη, δεν οργανώνεται στις κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον στηρίζει ενεργά στα σωματεία.

Τα μικροαστικά στρώματα και οι αυτοαπασχολούμενοι στράφηκαν επίσης προς τον ΣΥΡΙΖΑ με μαζικότερο τρόπο από ό,τι στις εκλογικές μάχες του 2012. Αυτό αποτυπώνεται με την σχετικά ομοιόμορφη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την επικράτεια.

Από την άλλη πλευρά, το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει την έντονη ταξική και πολιτική πόλωση. Η ΝΔ και η Χρυσή Αυγή, με τις εφεδρείες του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΔΗΣΟ, μπορούν να συγκροτήσουν ένα ισχυρό πόλο που στρέφεται ενάντια στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσουν να ανασυνταχθούν και θα προετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο της κρίσης στο εσωτερικό τους, πράγμα που δημιουργεί δυνατότητες στο εργατικό στρατόπεδο στην κατεύθυνση της διεύρυνσης, της  σταθεροποίησης και διασφάλισης της νίκης του.

Εκτός από την πόλωση στο εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται και μια τάση αμηχανίας. Ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος δεν πήρε θέση στη σύγκρουση. Υπήρξε αύξηση των άκυρων-λευκών, και κατεύθυνση ψήφων γενικής διαμαρτυρίας προς την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη και την ΤΕΛΕΙΑ του Γκλέτσου. Ακόμα κι ένα κομμάτι ψήφων που κατευθύνθηκε προς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκφράζουν μια τέτοια στάση. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γελιούνται αν νομίζουν ότι χιλιάδες αγωνιστές που έχασαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ αντικαταστάθηκαν από καινούργιους, πιο μαχητικούς και επαναστάτες. Αυτό που υπήρξε ήταν διαρροή Αριστερών ψηφοφόρων προς το ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι αντικαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ψήφο διαμαρτυρίας, αμηχανίας, ή επιδίωξης σταθερότητας. Όπως ένα κομμάτι της ψήφου προς το ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και ένα κομμάτι της ψήφου προς τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ψήφος υπό αίρεση.

Το σκηνικό που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές δημιουργεί συνθήκες διεκδίκησης που πρέπει το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα να αξιοποιήσει, και αντεπίθεσης για την εργατική τάξη και την Αριστερά, και μπορεί να εξελιχθεί σε μία σοβαρή προοπτική κατάληψης της εξουσίας. Αν οι κομμουνιστές, οι Αριστεροί ριζοσπάστες και άλλοι αγωνιστές του κινήματος και επαναστάτες δεν κινηθούν σε μια τέτοια προοπτική, τότε η νέα κατάσταση εγκυμονεί πολλούς κινδύνους πισωγυρίσματος σε πιο αντιδραστικό από πριν καθεστώς.

Η δημιουργία κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με το αντιμνημονιακό εθνικοπατριωτικό κόμμα αστικής επιρροής και κατεύθυνσης των ΑΝΕΛ δεν προοιωνίζει κάτι καλό για την εργατική τάξη και το λαό στο βαθμό που αυτή η συνεργασία εμπεδωθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη καλοδουλεμένη επικοινωνιακή τακτική των πρώτων ημερών προσπαθεί να κερδίσει με το μέρος του την εργατική τάξη και το λαό με εξαγγελίες ελάχιστων φιλεργατικών μέτρων. Πολλά από τα ηγετικά του στελέχη φαίνεται να πιστεύουν τα ίδια τους τα ονειροπολήματα για μια ΕΕ «που αλλάζει», για μια «ΕΕ των λαών» που σέβεται τη δημοκρατία και είναι έτοιμη να μας ακούσει.

Η υπόλοιπη Αριστερά έχει περιορίσει την πολιτική της στο επίπεδο της «αριστερής εργατικής» ή «λαϊκής» αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση. Αυτή η κατάσταση προετοιμάζει το έδαφος για την ήττα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, καθώς μπροστά μας βρίσκεται μια πολύ σκληρή σύγκρουση για την οποία κανένας δεν προετοιμάζει το λαό, και δεν δίνει απάντηση για το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του κινήματος.

Και το επόμενο βήμα μπορεί να είναι μόνο ένα: η συνολική σύγκρουση με το καπιταλισμό που γεννά τα μνημόνια και την αστική εξουσία.

Η εργατική τάξη και ο λαός έκαναν ένα πρώτο βήμα με την ψήφο τους στις 25 Ιανουαρίου για να απαλλαγούν από τα μνημόνια. Αποσταθεροποίησαν την κυρίαρχη πολιτική γραμμή της αστικής τάξης αλλά δεν την έχουν ανατρέψει. Ο μόνος δρόμος απαλλαγής από τις μνημονιακές πολιτικές είναι ο δρόμος της επανάστασης. Οι μνημονιακές πολιτικές δεν μπορούν να καταργηθούν χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές και το κράτος τους και την ΕΕ που επιβάλει αυτές τις πολιτικές σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Η κατάργηση του μνημονίου, η κατάργηση δηλαδή των εφαρμοστικών νόμων και η καταγγελία της δανειακής σύμβασης είναι ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας που αναγκαστικά συνδέεται με την παύση πληρωμών και τη μη αναγνώριση του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και τη δήμευση των καταθέσεων και των επιχειρήσεων των κεφαλαιοκρατών, την έξοδο από την ΕΕ. Το πρόγραμμα αυτό απαλλοτριώνει τη μεγάλη κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία και μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από θέση εξουσίας.

Η τακτική του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – η τακτική της αριστερής αντιπολίτευσης – οδηγεί σε αδιέξοδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του δύο δρόμους όσο και αν αυτός διατείνεται ότι υπάρχει και τρίτος: την υλοποίηση του μνημονίου, ή τη σύγκρουση.

Τρίτος δρόμος σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπως είναι η παρούσα κρίση, δεν υπάρχει!

Ο δρόμος της υλοποίησης του μνημονίου θα έχει σαν συνέπεια για το ΣΥΡΙΖΑ τη ραγδαία απώλεια λαϊκών δυνάμεων και τη διάσπασή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πολύ γρήγορα να επιστρέψει από κει που ήρθε και να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Πράγμα που θα δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό κυβερνητικής εξουσίας και εκπροσώπησης της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.

Ο δρόμος της σύγκρουσης απαιτεί τον οργανωμένο και αποφασισμένο λαό, επιστέγασμα της πάλης του οποίου θα είναι μια Ελλάδα της πιο πλατιάς δημοκρατίας, της εργατικής δημοκρατίας και εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου η οποία αποτελεί την μοναδική πόρτα που οδηγεί στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Σε κάθε περίπτωση οι κομμουνιστές, οι Αριστεροί ριζοσπάστες και άλλοι επαναστάτες, πρέπει να παρέμβουν και να διαμορφώσουν πολιτική πρόταση για την επόμενη μέρα, η οποία δεν θα είναι μακριά, για την τελική νίκη του κινήματος, για να μην επιτρέψουν το πισωγύρισμα.

Το δίλλημα είναι υπαρκτό και απαιτεί απάντηση: επανάσταση ή πισωγύρισμα και αντίδραση;

Στην περίπτωση υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις των καπιταλιστών και στο ερώτημα «μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τι;», η τακτική του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά με κινηματισμό. Δεν δίνει απάντηση στο ερώτημα της πολιτικής προοπτικής. Η μόνη πολιτική προοπτική για έναν τέτοιο κινηματισμό είναι η επαναφορά μιας μνημονιακής κυβέρνησης «εναντίον της οποίας θα συνεχίσει αταλάντευτα τον αγώνα».

Η κατάσταση όμως που διαμορφώνεται μπορεί να πάρει άλλη τροπή. Το επόμενο βήμα στις συγκρούσεις που έρχονται μπορεί και πρέπει να είναι μια εξουσία που στηριγμένη στο εργατικό και λαϊκό κίνημα θα εφαρμόσει από θέση εξουσίας το εργατικό πρόγραμμα απάντησης στην κρίση, δηλαδή, ένα πρόγραμμα που μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με επανάσταση. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), την κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο και συγχώνευσή τους σε ένα τραπεζικό ίδρυμα, την κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, τη διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών, των φτωχών αγροτών και των αυτοαπασχολουμένων που προλεταριοποιούνται, το χωρισμό κράτους–εκκλησίας και τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, τη δημιουργία παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών.

Για να αποκτήσει αυτή η πολιτική προοπτική σάρκα και οστά, να γίνει από αναγκαία για τα συμφέρονται της εργατικής τάξης ενεργή πραγματικότητα, απαιτείται η συστράτευση όλων των οργανωμένων και μη δυνάμεων και αγωνιστών που αντιλαμβάνονται τα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά στην εργατική τάξη και το λαό. Είναι καθήκον όλων αυτών των δυνάμεων να συμβάλλουν σε μια τέτοια προοπτική. Η δημιουργία ενός μετώπου τέτοιων δυνάμεων είναι πιο αναγκαία από ποτέ, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Χρειάζεται επίσης ο διαχωρισμός των κομμουνιστών σε πολιτικό, οργανωτικό και ιδεολογικό επίπεδο από τον ρεφορμισμό, το σεχταρισμό και οπορτουνισμό.

Η έλλειψη επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος νέου τύπου στην Ελλάδα, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα έχει αναδειχτεί σε αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, αποτελεί τον πιο κρίσιμο παράγοντα της αδυναμίας της εργατικής τάξης να δώσει τη δική της, επαναστατική απάντηση στο ερώτημα της εξουσίας που παραμένει ανοικτό στην Ελλάδα.

Σε αυτή την κατεύθυνση και στην προοπτική της επαναστατικής ανατροπής της αστικής εξουσίας η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ θα πάρει πρωτοβουλίες.

κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ