[2018-07-09] Η Αριστερά της μεταπολίτευσης πεθαίνει! Η Αριστερά της εποχής της κρίσης παλεύει να γεννηθεί! [Β.Θ.]

  Η Αριστερά της μεταπολίτευσης πεθαίνει!

Η Αριστερά της εποχής της κρίσης παλεύει να γεννηθεί!

Τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα θα περάσουν σίγουρα στην ιστορία σαν μια έντονη και πολυτάραχη περίοδος. Η κρίση όμως δεν έχει τελειώσει και σίγουρα δεν προβλέπεται να τελειώσει σε κάποιον ορατό χρονικό ορίζοντα η βάρβαρη πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα.

Αν καλούμασταν να κάνουμε σήμερα έναν απολογισμό της δράσης των πολιτικών εκφράσεων του εργατικού κινήματος, έναν απολογισμό δηλαδή της δράσης της Αριστεράς τι θα είχαμε να μετρήσουμε και ποια θα ήταν τα γεγονότα – ορόσημα που θα επισημαίναμε;

Χωρίς αμφιβολία, το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου, είναι ότι η εργατική τάξη υπέστη βάρβαρες περικοπές στα εισοδήματα και τα κεκτημένα της. Παρά το απεργιακό κίνημα και τους δυναμικούς αγώνες το κίνημα της εργατικής τάξης μέτρησε αλλεπάλληλες ήττες που χειροτέρευσαν δραματικά τη θέση της. Η ήττα αυτή δεν είναι μόνο ήττα της εργατικής τάξης, αλλά και ήττα της Αριστεράς που είναι ο πολιτικός χώρος που είναι ταγμένος στον αγώνα για υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων των εργαζομένων.

 Ο απολογισμός λοιπόν είναι απόλυτα αρνητικός. Η Αριστερά δεν κατάφερε να κάνει πράξη τις διακηρύξεις της και χρεώνεται τη συντριπτική ήττα της μνημονιακής περιόδου.

Η ιδιομορφία της μνημονιακής κατάστασης είναι ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας είναι μονόδρομος για την αστική τάξη για να βγει από την κατάσταση χρεοκοπίας και υποβάθμισής της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Γι’ αυτό και δεν δίστασε να διαλύσει τις κοινωνικές συμμαχίες δεκαετιών και να ρισκάρει την κατεδάφιση του κομματικού της συστήματος. Η σύγκρουση με αυτήν την πολιτική φέρνει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εξουσίας. Ούτε όμως σε αυτό το πεδίο κατάφερε η Αριστερά να ανταποκριθεί στα καθήκοντα που τέθηκαν.

Οι επαναστατικές διακηρύξεις έμειναν στα συρτάρια την ώρα που ζούσαμε πρωτοφανείς αγώνες που γκρέμιζαν κυβερνήσεις.

Οι νέες συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης βρήκανε την Αριστερά παντελώς απροετοίμαστη, κοιμισμένη από δεκαετίες «ειρηνικής» δράσης. Η ανατροπή των συνθηκών που είχαν διαμορφωθεί από τη μεταπολίτευση και μετά δεν αποσταθεροποίησε μόνο τα αστικά κόμματα, αλλά και τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη.

Ο τρόπος που είχε συνηθίσει να κάνει πολιτική η Αριστερά σαν χώρος πλήρως ενταγμένος στο αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι και στο αστικό σύστημα έπαψε να είναι αποτελεσματικός. Η πάλη είτε για μεταρρυθμίσεις είτε για απόκρουση των πρωτοβουλιών του αντιπάλου, την οποία εξασκούσε η Αριστερά επί δεκαετίες δεν φέρνει πια αποτέλεσμα. Κάθε σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και του συνόλου της μνημονιακής πολιτικής κι επομένως και το ζήτημα της διεκδίκησης της εξουσίας. Και σε αυτό ακριβώς το ζήτημα ήταν που η Αριστερά απέτυχε να απαντήσει.

Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από 8 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, δεν απαξιώνονται μόνο τα αστικά κόμματα, αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς. Η κατάσταση που ζούμε σήμερα είναι χαρακτηριστική: μια κυβέρνηση ενός κόμματος που προέρχεται από την Αριστερά εφαρμόζει σκληρή δεξιά πολιτική και όχι μόνο δεν ενισχύονται οι πολιτικές δυνάμεις στα Αριστερά της που μπορούν πιο εύκολα να επικοινωνήσουν με το ακροατήριο και τους ψηφοφόρους της κυβέρνησης, αλλά μάλλον αποδυναμώνονται.

Αν εξετάσουμε τη στάση των δυνάμεων στα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσουμε ότι ο λόγος τους λίγο έχει αλλάξει σε σύγκριση με την προ μνημονίου περίοδο: αναφορά στους αγώνες με καλέσματα για «ξεσηκωμό» και γενικόλογες περιγραφές μιας άλλης ιδανικής κατάστασης. Ο λόγος αυτός που μπορούσε να είναι αποτελεσματικός προ κρίσης, σήμερα ισοδυναμεί με το απόλυτο τίποτα.

Η αναφορά στους αγώνες δεν λέει τίποτα σε μια ηττημένη εργατική τάξη, η οποία ακουμπούσε στην Αριστερά όχι γιατί έκανε αγώνες, αλλά γιατί καταλάβαινε ότι με τους αγώνες μπορούσε να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της και να καλυτερεύσει τη ζωή της. Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει σε αυτήν την Αριστερά σήμερα όταν πλέον έχει βαρεθεί να μετράει ήττες;

Αλλά και οι διακηρύξεις για μια άλλη κοινωνία, φαίνονται κούφιες όταν προέρχονται από δυνάμεις που κυριολεκτικά φυγομάχησαν όταν το ζήτημα της εξουσίας βρέθηκε στο προσκήνιο και θεωρητικοποίησαν την αδυναμία τους λέγοντας ότι ο υποκειμενικός παράγοντας δεν είναι έτοιμος, με αποτέλεσμα ότι κι αν πουν σήμερα να είναι αναξιόπιστο.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο χώρος αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ τείνει σε συρρίκνωση από όλες τις απόψεις και αυτό θα φανεί και στις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα είναι εξαιρετικά δύσκολες για αυτές τις δυνάμεις.

Ενδεικτικά ορόσημα της 8ετίας

  • Η περίοδος της κυβέρνησης Παπαδήμου. Εξαιτίας της κατάρρευσης των αστικών κομμάτων, ανακύπτει η πιθανότητα να διεκδικήσει κυβερνητικό ρόλο η Αριστερά. Η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα με δήλωσή της καθησυχάζει την αστική τάξη, κάνοντας σαφές ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση. Από κοντά και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που σκιαμαχεί ενάντια στον «κυβερνητισμό». Όσοι αρνούνται τη διεκδίκηση της κυβέρνησης δεν προτείνουν κανέναν άλλο τρόπο διεκδίκησης της εξουσίας, ούτε δείξανε κάποιο δείγμα τέτοιων προθέσεων την περίοδο του απεργιακού ξεσηκωμού λίγους μήνες πριν. Την ευκαιρία αρπάζει ο ΣΥΡΙΖΑ που με το σύνθημα της «αριστερής κυβέρνησης» λεηλατεί το ΚΚΕ και τις «ουρές» του.

  • Οι μέρες μετά το δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολογεί, αλλά δεν αντιμετωπίζει καμία πίεση από τα Αριστερά του. Οι πύρινοι λόγοι για διαγραφές του χρέους και τα σχετικά μένουν στα συρτάρια και η Αριστερά καλεί το λαό να ανατρέψει το νέο μνημόνιο στους δρόμους. Κανείς δεν παλεύει για να ακολουθήσει η χώρα κάποιον άλλο δρόμο. Ακόμα και η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται καταψηφίζοντας τα μνημονιακά μέτρα αλλά στηρίζοντας την κυβέρνηση. Στις εκλογές που ακολουθούν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σοβαρές απώλειες προς την αποχή, μικρές προς τη ΛΑΕ και μηδαμινές προς την υπόλοιπη Αριστερά.

  • Το Πολυτεχνείο του 2017. Ο απόλυτος εξευτελισμός για το σύνολο της Αριστεράς. 30 αναρχικοί καταλαμβάνουν το χώρο του Πολυτεχνείου και ματαιώνουν τον εορτασμό της εξέγερσης. Το ΚΚΕ δεν ασχολείται καθόλου και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά φωνάζει συνθήματα στην Πατησίων. Το Πολυτεχνείο θα ανοίξει τελικά από άλλη ομάδα αναρχικών.

 

Το νέο που παλεύει να γεννηθεί

Η δράση και η στάση της Αριστεράς σε ολόκληρη τη μνημονιακή 8ετία είναι μια μεγάλη αποτυχία και ένα διαρκές πρόβλημα για την ίδια την Αριστερά, καθώς εμπεριέχει το σπέρμα της καταστροφής της. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε μπει σε μια περίοδο κατακερματισμού και διασπάσεων. Η προσπάθεια να εξηγηθεί η αποτυχία και η ήττα γεννάει διαφορετικές απαντήσεις και οδηγεί σε νέες ομαδοποιήσεις που όμως μοιραία φέρνουν το πολιτικό φορτίο των μητρικών οργανώσεων με τα προβλήματά του.

Η γέννηση μιας επαναστατικής Αριστεράς που μπορεί να απαντήσει στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης – εποχή πολέμων και επαναστάσεων – αναγκαστικά θα περάσει από την καταστροφή της παλιάς Αριστεράς της “ειρηνικής περιόδου” και του λεγκαλισμού. Σε αυτήν τη διαδικασία “δημιουργικής καταστροφής” δεν υπάρχουν έυκολες λύσεις και μαγικές κινήσεις που θα λύσουν με μιας το πρόβλήμα.

Η κατανόηση των νόμων κίνησης της κοινωνίας και της ιστορίας, η γνώση δηλαδή του μαρξισμού είναι στη φάση που βρισκόμαστε πολύτιμη. Κι αυτό γιατί το πρώτο καθήκον σήμερα είναι να γίνει ένας μαρξιστικός απολογισμός της μνημονιακής περιόδου σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες μικροαστικές ιδεοληψίες της “Αριστεράς της μεταπολίτευσης”. Γιατί για να συγκρατηθούν από την αποστράτευση αγωνιστές που σήμερα εγκαταλείπουν τον αγώνα κάτω από το βάρος της απογοήτευσης και να μπορέσουν να συμμετέχουν στον αγώνα για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης πρέπει πρώτα να μπορέσουν να την εξηγήσουν.

 

Β. Θ.